Niektóre fragmenty artykułu mogą być nieodpowiednie dla dzieci. 16+

• Populacja: 49 400 osób tuż przed awarią reaktora.
• Średnia wieku mieszkańców: w 1986 roku wynosiła 26 lat.
• Całkowita przestrzeń mieszkalna: 1 706 025 metrów kwadratowych.
• Edukacja: 15 przedszkoli dla około 5000 dzieci, 5 szkół, 1 szkoła zawodowa
• Opieka zdrowotna: 1 nowoczesny szpital mogący pomieścić do 410 pacjentów, 3 poradnie.
• Handel: 25 sklepów i centrów handlowych, 27 obiektów gastronomicznych mogących obsłużyć 5535 osób.
• Kultura: 3 budynki. Pałac Kultury „Energetyk”, kino „Prometeusz”, szkoła muzyczna.
• Rekreacja: 1 park, 35 placów zabaw.
• Przemysł: 4 fabryki z całkowitym rocznym przychodem 477 000 000 rubli.
• Transport: Linia Kolejowa – stacja Janów, 167 autobusów miejskich oraz parking Czarnobylskiej Elektrowni na około 400 jednostek.
• Telekomunikacja: 2926 lokalnych numerów telefonów zarządzanych przez miejscową centralę. Dodatkowo 1950 numerów telefonów obsługiwanych przez Czarnobylską Elektrownię Atomową, Zakłady Jupiter oraz Wydział Architektury i Rozwoju Miasta.
• Zieleń miejska: 18 136 drzew zasadzonych równo w alejkach, 249 247 krzewów, 33 000 krzewów róż.

Codziennie moskiewskim metro podróżują miliony pasażerów, lecz nie wszyscy znają tajemnice i mroczną historię jego powstania. W natłoku codziennego życia i tłumów, pasażer nie dostrzega mistyki jaka towarzyszy temu unikalnemu systemowi transportu. Zobaczmy co kryje jeden z najbardziej tajemniczych na świecie systemów kolei podziemnej.

Źródło

Polacy kojarzą Moskwę w wieloma obiektami i trudną historią, lecz przede wszystkim z mitycznym i zagadkowym Moskiewskim Metrem (skrót MM). Od czasu wprowadzenia obowiązku wizowego, ilość Polaków odwiedzających Moskwę, jak i Rosję drastycznie spadła. Pierwszy kontakt z Moskwą zazwyczaj zaczyna się tak samo dla każdego Polaka – od dworca Białoruskiego, niezależnie dla przyjeżdżającym pociągiem czy przylatującym samolotem (dojazd z lotniska Szeremietiewo do Moskwy jest realizowany pociągiem). Przybywszy podróżni kierują się do najbliższej stacji metra, którą jest Białoruska, linii zielonej bądź okrężnej. Podróżni nie zdają sobie sprawy, że od przekroczenia progu stacji Białoruskiej (linii okrężnej) wkroczyli w najbardziej mistyczny rytuał jaki można spotkać w MM. Dalej czeka ich setki kilometrów podziemnej podróży po największym podziemnym państwie świata, który w nomenklaturze wschodnioeuropejskiej nazywa się „metropoliten”.

Jak już jesteśmy przy polskim akcencie MM, warto wspomnieć, że stacja Białoruska jest najbardziej polską stacją w Moskwie. Stąd można dojść pieszo do polskiej ambasady czy kościoła katolickiego (praktycznie pod polskim wpływem). Lecz to nie jedyne polskie akcenty w MM, jedna stacja metra została nazwana na cześć polskiego marszałka, wielkiego bohatera II Wojny Światowej, najważniejszego dowódcy Armii Czerwonej – Konstantyna Rokossowskiego. Warto również zwrócić uwagę na powszechnie znaną melodię w MM, którą można usłyszeć przy próbie przejścia przez bramki wejściowe bez wcześniejszego skasowania biletu. Jest to melodia Poloneza Ogińskiego, która łączy trzy narody Polskę, Białoruś oraz Rosję. Na cześć Poloneza Ogińskiego nazwano również pociąg Warszawa – Moskwa.

Metro XX wieku
15 czerwca 1931 podjęto decyzję o budowie metra, systemu który miałby polepszyć transportowe możliwości stolicy, w tym zmniejszyć obciążenie stołecznych tramwajów. Sama idea brzmiała dość sensownie, lecz w tym czasie Związek Radziecki nie posiadał ani doświadczeń ani technologii w realizacji podobnego przedsięwzięcia. W Carskiej Rosji inżynierów było bardzo mało, a wyższe szkoły techniczne były elitarne, przez co braki specjalistów nie pozwalały na samodzielne podjęcie się próby budowy tak innowacyjnego przedsięwzięcia jak kolej podziemna. W tym celu skorzystano z doświadczenia innych miast – Londynu oraz Paryża, które do dziś przetrwało w języku budowniczych metra, jako metody budowy „londyńskie” czy „paryskie”. Zadanie udało się zrealizować w rekordowo szybkim czasie, dnia 15 maja 1935 roku zostało otworzone dla pasażerów Moskiewskie Metro z 11,2 kilometrami podziemnej trasy, 13 stacjami oraz 12 pociągami. Pierwsza linia otrzymała nazwę Sokolniczewska, od nazwy parku i dzielnicy na północnym-wschodzie stolicy oraz oznaczenie kolorem czerwonym. Do czasów Wielkiej Wojny Ojczyźnianej (okres czasu II Wojny Światowej, w której de facto trwała wojna między ZSSR i III Rzeszą), metro znacząco się rozwijało, powstały dwie dodatkowe linie – zielona (Zamoskworzecka) oraz niebieksa (Arbacko – Pokrowska). W początkowym stadium budowy metra drążenie tuneli odbywało się metodą prób i błędów, w wyniku czego zginęło bardzo wielu budowniczych. Najbardziej niebezpiecznym zjawiskiem podczas drążenia pod ziemią okazało się zjawisko kurzawki, podziemnych jezior oraz rzek. Podczas nasilenia ataków wojsk niemieckich na Moskwę, metro stało się obiektem obrony cywilnej. Dnia 15 listopada 1941 roku podjęto decyzję o opracowaniu planu, który zakładał fizyczną likwidację całego systemu metra, łączenie z tunelami, wyposażeniem technicznym, pociągami oraz … ludźmi. Nazajutrz moskiewskie metro pierwszy i ostatni raz w historii wstrzymało pracę w przeciągu całego dnia. Tego dnia rosyjska zima i obrona miasta odparły agresję nieprzyjaciela i miasto jak i metro powoli powracało do normalnego życia, tym samym odwołano plany wysadzenia metra. W okresie ataku na Moskwę w metrze urodziło się 217 dzieci, perony stały się podziemnymi szpitalami, schronami, punktami dowodzenia a tunele kanałami komunikacji wojennej, z których korzystał min. Stalin do wsparcia moralnego ludności cywilnej, zaangażowanej w obronę miasta. Okres powojenny sprzyjał rozbudowywaniu metra, po doświadczeniach wojennych postanowiono położyć szczególny nacisk na obiekty obronne towarzyszące podziemnej kolei. Równolegle do budowy obiektów transportowych budowano nowoczesne punkty dowodzenia i podziemne miasta dla obywateli szczególnie ważnych dla ZSRR. Obiekty obronne były wyposażone w unikalne systemy podtrzymywania ludzkiego życia, unikalne nawet jak na dzisiejsze czasy. Co ciekawe te obiekty są w stanie gotowości do dzisiejszego dnia. Do historii metra warto również dodać terrorystyczne ataki w metrze, które miały miejsce w 1977, 1996, 2000, 2004 i 2010 roku, w wyniku których zginęło łącznie około 100 pasażerów, oraz w późniejszym rezultacie setki terrorystów i osoby współtowarzyszące, bądź znające o zamiarach terrorystów. Moskiewskie metro jest obiektem szczególnym, każde śledztwo dotyczące naruszeniu zasad bezpieczeństwa jest rozpatrywane na zasadzie najwyższej sekretności, przez co najwyższej okrutności wobec przestępców.

Czym jest moskiewskie metro?

Źródło

Moskiewskie Metro to nie tylko system transportowy, lecz de facto państwo posiadające własne służby mundurowe, sąd, prokuraturę, brygady ratownicze, przedsiębiorstwa budowlane Metrostroj (jawne) czy Specstrojotrjad (niejawne), organizacje naukowe-badawcze, dyplomacje, zakłady mechaniczne (MVZ) oraz dziesiątki innych. Na dzień dzisiejszy można przedstawić MM w następujących liczbach:
- 13 linii
- 203 stacje
- 339 kilometrów linii, nie licząc podwójnych tuneli
- 17 zajezdni (elektrodepo)
- 41,24 km/h – średnia prędkość pociągów
- 80 km/h – maksymalna prędkość; prędkość została zniżona z 90 km/h z powodów wibracji
- ponad 6,5 mln pasażerów dziennie korzysta z MM, rocznie ponad 2384,5 mln
- 5314 wagonów metra
- 5:30 – 1:00 - godziny otwarcia metra
- 99,89% - punktualność ruchu pociągów
- 90 sekund – minimalny interwał między pociągami
- 84 m – głębokość najgłębszej stacja metra
Przedstawione charakterystyki dotyczą wyłącznie cywilnego oblicza metra, obok którego istnieje również militarne oraz techniczne. Cały system metra jest obiektem tajnym, lecz w ostatnich czasach znacząco zliberalizowano zasady przebywania cywilów, np. znosząc zakaz fotografowania (zakaz filmowania nie został zniesiony). Co ciekawe każdy maszynista pociągów jest w randze wojskowej. Pozostawiając sprawy militarne, skoncentrujmy się na aspektach technicznych. Moskiewskie metro jest największym i najbardziej wydajnym tego typu obiektem na świecie. Mimo, że występują systemy z większą ilością stacji i tym samym długością linii to właśnie moskiewskie metro wytworzyło samodzielny i samowystarczalny system, którego zasięg jest nawet trudny do określenia. Aktualna mapa MM jest tylko małym wycinkiem rzeczywistego układu tuneli i podziemnych kompleksów. Każda stacja przypomina podziemne miasto z miejscami przeznaczonymi do codziennego życia, węzłami sanitarnymi, kuchniami, miejscami do wypoczynku, posterunkami policji, stacjami sterowania, natomiast pod każdym peronem, na całej długości znajduje się magazyn. Specyficzną osobliwością tych stacji jest unikalny system tz. hermetyzatorów – szczelnych wrót, które w razie potrzeby odcinają stację od wyjścia na powierzchnię oraz grupują kolejne stacje w zamknięte miasta. Przy ogłoszeniu alarmu na powierzchni, mieszkańcy mają dosłownie kilka minut na przybycie na stację metra, przed zamknięciem hermetyzatorów. Kolejnym dość ciekawym systemem metra są szyby wentylacyjne. W Moskwie zastosowano dość innowacyjny system wentylacji z urządzeniami podgrzewającymi powietrze z zewnątrz, rozwiązanie to stało się na tyle popularne, że zaczęto je stosować za granicami ZSRR. Kanały wentylacyjne stanowią dość tajemniczy labirynt, do którego bardzo trudno znaleźć wejście, lecz są śmiałkowie twierdzący, że zdarzało im się eksplorować te kanały. Czy relacje tych ludzi są wiarygodne? Nie sądzę, ponieważ tunele metra, jak i kanały wentylacyjne są pod ochroną Federalnej Służby Bezpieczeństwa (FSB). Każda wizyta w miejscu nieprzeznaczonym dla obsługi pasażerów zazwyczaj kończy się tak samo, w przypadku Rosjan sądem, a w przypadku obcokrajowców oskarżeniem o szpiegostwo, a w konsekwencji deportacją. Jak dotąd niewielu obcokrajowców miało okazję odwiedzić pomieszczenia techniczne moskiewskiego metro, lecz w przypadku słynnych blogerów czy zaufanych dziennikarzy, władze robią wyjątek i zapraszają ich na brieffingi do wcześniej przygotowanych miejsc. Szczególną sławą cieszą się również tajemnicze kanały odprowadzające wody gruntowe z metra. Uważni pasażerowie mogą zobaczyć strumienie płynące po ścianach tuneli w ramach stacji, czy między podkładami kolejowymi. Na każdej stacji zazwyczaj znajduje się wydzielona przepompownia, która wytłacza wodę z kolektorów stacyjnych na powierzchnie. Wieść ludowa głosi, że dzięki tym tunelom można trafić do samego Kremla a nawet natrafić na obiekty obrony cywilnej w tym słynne podziemne miasto. Lecz o tym później.

Metro Głuchowskiego

Źródło

Moskiewskie Metro zyskało jeszcze większą sławę po publikacji książki Dymitra Głuchowskiego, pisarza który dorastał w otoczeniu metra. Jako nastolatek Dymitr interesował się metrem i zaczął pisać apokaliptyczną opowieść, w której naziemna cywilizacja w wyniku wojny atomowej była zmuszona do zamieszkania pod ziemią, a dokładnie w metrze. Tutaj muszę wprowadzić pewne wyjaśnienie dla czytelników serii Metro 203x. Próżno wam szukać stacji WOGN, ponieważ w Moskwie nazywa się ona WDNcH (ВДНХ), tak samo niefortunnie zostało przetłumaczone imię głównego bohatera Artioma (nie Artem). Fenomen serii Metro 203x jest oparty na rzeczywistych obawach i fobiach mieszkańców stolicy. Wbrew pozorom, metro nie jest zwyczajnym środkiem transportu. Pasażerowie podświadomie zwracają uwagę na pewne zjawiska i wyolbrzymiają je, zwłaszcza gdy znajdują się w tłumie składającym się kilkunastu tysięcy ludzi. I tak powstała miejska legenda o stworach czyhających na ludzi w tunelach metra, zjawach które można dostrzec ze stacji daleko w otchłani tunelu, czy szeptach, halucynacjach. W folklorze słowiańskim i nie tylko podziemia mają dość jednoznaczną opinie, która to zakłada że jest to miejsce złych duchów, czarnych mocy czy miejsca w którym próżno szukać energii życiowej. Prawdopodobnie Głuchowski sformalizował legendę miejską, od dawna krążącą w Moskwie, lecz nie był on jedynym który podjął się tego zadania. Legendy zawarte w serii Metro 203x są dość znane i popularne wśród pewnych kręgów mieszkańców stolicy, nie bez powodu pokaźna część populacji Moskwy nigdy nie korzysta z usług metra.

Fenomen metra jako systemu z cechami paranormalnymi

Źródło

Nadawanie cech paranormalnych tak niesamowitemu systemowi podziemnych tuneli jakim jest metro nie jest niczym nadzwyczajnym. Z dostatecznie wielu badań i teorii wybrałem kilka mających pewną wartość merytoryczną. Założeniem podstawowym jest ustalenie charakteru metra. W dalszym opisie akapitu zakładamy, że metro to podziemny układ tuneli, znajdujących się na pewnej głębokości, do którego nie dochodzi światło słoneczne, podtrzymywanie życia odbywa się sztucznie oraz energia (mechaniczna, elektryczna, chemiczna) jest dostarczana z zewnątrz. Tunele przedstawiają odizolowaną przestrzeń w których może znajdować się obiekt żyjący, a położenie jego nie można jednoznacznie ustalić. Pociąg jest to obiekt jednoznacznie możliwy do ustalenia, pojawiający się cyklicznie, jego ruch jest niezależny od czasu na powierzchni, lecz zależny od ruchu innych pociągów i czynników zewnętrznych. Pociąg porusza się w tunelu wypełnionym powietrzem atmosferycznym, tunel wyznacza powłoka żeliwna bądź betonowa, natomiast za powłoką znajduje się przestrzeń bez energii życiowej, ciemna zimna masa gruntu. Z powyższego opisu wynika, że tunele metra są kanałami informacyjnymi, w których informacją jest konkretny obiekt żywy, a nośnikiem pociąg. We wszystkich starożytnych cywilizacjach, przestrzenie znajdujące się pod ziemią są miejscem występowania bytów umarłych. Co ciekawe, wiedza na ten temat wymarła na terenach Polski stosunkowo niedawno, bo w ostatnim stuleciu. Na terenach wschodnioeuropejskich oraz azjatyckich, panuje przekonanie, że przypadkowo spotykane pod ziemią postacie nie muszą być jednoznacznie żywe. O ile za dnia ta teoria raczej nie ma potwierdzenia, tak po godzinie 23 jak najbardziej nabiera znaczenia. W tym okresie metro pustoszeje, na stacjach, przejściach, w wagonach znajduje się stosunkowo niewiele ludzi, co pozwala dokładniej przyjrzeć się współpasażerom. Z własnego doświadczenia mogę powiedzieć, że można spotkać wszystko co możliwe, od przedstawicieli subkultur, do ludzi ubranych w stroje z zeszłych stuleci, wszak ekscentryczność niektórych mieszkańców Moskwy jest na światowym poziomie. Warte opisania jest dość powszechne zjawisko problemu z czasem globalnym. Przeskoki czasowe są dość powszechnym, lecz niestety subiektywnym zjawiskiem. Natomiast w metrze moskiewskim zdarzają się przypadki, które nie są aż tak nieprawdopodobne, chociażby pasażer przeczytawszy całą książkę, zegarki mechaniczne które się spóźniają. Można znaleźć opisy zdarzeń, kiedy to pasażerowie w wagonie doświadczyli zbiorowej halucynacji, bądź przyjechali na końcową stację metra, mimo że powinni wyjść znacznie wcześniej. Wielu badaczy próbowało się zmierzyć z tymi doniesieniami.

Źródło

Według nich odizolowane (jak w termodynamice układ z nieprzepuszczalną barierą) kanały energetyczne, w których jeżdżą pociągu są przykładem nieskończoności. Wystarczy przyjrzeć się bliżej znakowi nieskończoności powstałemu z połączenia wstążki papieru, aby zaobserwować, że brzegi powstałego obiektu nie mają ani początku ani końca. Teoria ta zakłada podobieństwo szyn i brzegów kartki papieru. Kolejną osobliwość metra przytaczają ludzie wyczuwający ludzką energię. Z powyższych informacji wynika, że podziemne tunele są odizolowanymi kanałami, które przewodzą energię życia, a są odizolowane od przestrzeni martwej. W takich miejscach często energia ludzka jest odbijana od ścian, przez co jest uwięziona, co powoduje nagromadzenie pozytywnej, jak i negatywnej energii. Zapobieganie złemu samopoczuciu pasażerów, które może doprowadzić do paniki, jest prowadzone najprostszymi znanymi sposobami. Każde przejście między stacjami, schody ruchome, a niekiedy stacje (niehistoryczne) są bardzo mocno oświetlane, a w czasie małych potoków pasażerów w tunelach można usłyszeć muzykę, czy spotkać grajków. Metro jako odizolowany układ tuneli jest bardzo problematycznym obiektem, nad którym pracują również psychologowie. W czasach ZSRR jak i dziś wśród maszynistów panuje zmowa milczenia. W prywatnych rozmowach maszyniści bez problemów opowiadają o paranormalnych zjawiskach zaobserwowanych podczas pracy pod ziemią, natomiast tą informacją nie dzielą się z przełożonymi. Maszyniści boją się posądzenia o utratę zmysłów i tym samym pracy, wszak maszynista metra powinien być najwyższego zdrowia.

Linia Okrężna

Źródło

Linia ta powstała po wojnie, otrzymała kolor brązowy. Osobliwością tej linii jest fakt, że tworzy ona zamknięty krąg i jest ulokowana praktycznie pod Sadowym Kolcem (pierwsza okrężna droga Moskwy). Historii związanych z tą linią jest bardzo wiele, co wymagałoby opisania w oddzielnym wątku, lecz skupimy się na najbardziej popularnych opowieściach.

Historia ze szklanką kawy.

Źródło

W Moskwie krąży legenda o okolicznościach planowania okrężnej linii. Pierwotnie planowano budowę średnicowych linii z przesiadkami w centrum miasta, lecz dość szybko okazało się że węzły przesiadkowe byłyby bardzo obciążone, co spowodowałoby zatory. Pewnego razu Stalin uczestniczył w pracy zespołu, w wyniku którego miano podjąć decyzję co do rozwiązania problemu połączeń linii w centrum Moskwy. W czasie spotkania Stalin pił kawę, po czym położył szklankę na mapę metra, co pozostawiło na niej odciśnięty z kawy okrąg, po czym stwierdził: Oto wasz główny niedostatek w planach, rozwiążcie ten problem tak jak tu na tej mapie. Tak więc się stało. Co ciekawe kolor linii odpowiada kolorowi kawy.

Kosmiczny zodiak w podziemnym kręgu

Źródło

Dość zaskakującym faktem jest ilość stacji metra ulokowanych na linii okrężnej. Aktualnie na brązowej linii znajduje się 12 stacji, przez co wiele ludzi twierdzi, że każdej stacji metra odpowiada konkretny znak zodiaku. Co ciekawe nie jest to teoria bezpodstawna, ponieważ każda stacja linii brązowej odpowiada konkretnemu człowiekowi w upodobaniach. Linia okrężna łączy sobą wszystkie główne dworce kolejowe stolicy: Białoruski, Kurski, Kazański, Jarosławski, Leningradzki oraz Kijowski. Niesamowitym faktem jest to, że każde wejście do metra znajduje się na prawo od torów kolejowych. Dlatego na wstępie stwierdziłem, że każdy podróżny z Polski wykonuje pewien rytuał przy wejściu do Metra. W przypadku linii okrężnej podjęto próbę budowy 13 stacji metra, która połączyłaby linię sałatową (Liublinska) z brązową. Podobno na budowie szybu w kierunku projektowanej stacji dość szybko zaczęli umierać pracownicy oraz przy budowie zaczęła psuć się technika. Plany budowy 13 stacji odłożono na czas nieokreślony.

Pociąg widmo

Źródło

Nawiedzony pociąg to dość popularne zjawisko na torach całego świata, lecz w Moskwie nabrał on dość rozpowszechnionej popularności. Pociąg widmo często mylony jest pociągami technicznymi, które wiekiem i poziomem zdewastowania odpowiadają mitycznym straszydłom. Zazwyczaj pociągi techniczne można spotkać po godzinie 22, widok z reguły jest podobny tz. zdezelowany, obszarpany i nieoświetlony skład. Na linii okrężnej pociąg widmo zajmuje szczególne miejsce, ponieważ opowieść o nim jest obowiązkowym punktem programu każdego przewodnika. Opowieść o pociągu widmo sprowadza się do standardowej opowieści o składzie z lat 30, godzinie 00:00 oraz duchami budowniczych w środku pociągu.

Najciekawsze historie związane z moskiewskim metrem

Bitcewski maniak, Bitcewska stacja metro

 
Źródło  Źródło

Historia maniaka z Bitcewskiego parku położonego na południu Moskwy stała się głośna na całym świecie. W okresie 1992 do 2006 roku maniak zabił 61 ofiar w okolicy parku, kierując się planszą do gry w szachy. Podczas śledztwa stwierdził, że chciał zabić 64 osoby. W momencie skazania maniaka na dożywocie w rosyjskim więzieniu, w departamencie infrastruktury Moskwy podjęto decyzję o rozbudowie pomarańczowej linii (Kałusko – Ryskiej) w kierunku południowym. Jedną ze stacji miała być jednoimienna stacja z parkiem. Pierwszy projekt architektoniczny stacji był tak przerażający, że do dziś trudno jest znaleźć go w Internecie. Projektant stacji Bitcewski Park postanowił wzorować się na Bitcewskim maniaku i zaprojektował posadzkę i ściany stacji we wzorze planszy do gry w szachy.

Stacja Sokoł

Źródło    

Stację Sokoł wybudowano w drugim etapie budowy metra. W latach 30, jednoimienna dzielnica posiadała zabudowę podmiejską, a w miejscu budowanej stacji metra znajdował się cmentarz ofiar I Wojny Światowej. Miejsce to zasłynęło również z masowych kaźni podczas „Czerwonego Terroru”. Dziś w Moskwie krąży miejska legenda o paranormalnych właściwościach towarzyszących stacji Sokoł. Podobno maszyniści spotykają duchy w okolicznych tunelach. Na tej stacji ludzie często spadają na tory, wprost pod jadący pociąg. Trudno udowodnić, co ma większy wpływ na upadek z peronu, tłok spowodowany zjazdem do zajezdni pociągu czy oddziaływanie z zaświatów. Natomiast z faktów dotyczących stacji, można wynotować „przebicie słupem reklamowym” tunelu metra i … pociągu. Statystycznie takie zjawisko jest niemożliwe, więc statystyka wytypowała Moskwę.

Awiamotorna

Źródło
 
Stacja Awiamatorna żółtej linii (Kalininsko – Solncewska) była miejscem strasznej tragedii w 1982 roku. W wyniku rozstrojenia hamulca bezpieczeństwa i wad konstrukcyjnych doszło do awarii schodów ruchomych, podczas której schody zaczęły przyspieszać, przy normalnym biegu poręczy. W przeciągu 2 minut nastąpiła utrata ciągłości pasma schodów, po czym ludzie znajdujący się na schodach wpadali do środka mechanizmów kół zębatych. W wyniku zdarzenia śmierć poniosło 8 ludzi a 30 zostało rannych. Do dziś krążą legendy o duchach ludzi bez kończyn, widzianych na stacji i bezpośrednio na schodach ruchomych.

Metro 2

Źródło

Mit o systemie podziemnych tuneli dla wyłącznego użycia środowiska władzy ZSRR i Rosji został zapoczątkowany w czasach zimnej wojny. W tym czasie CIA przedstawiła rewelacje o jakoby istniejącym systemie tuneli metra łączących budynki administracji państwowej ze schronami oraz drogami ewakuacji. Cała teoria wynikająca z rewelacji CIA nie ma podstaw racjonalnych. W rzekomym czasie powstania projektu D6 (Metro 2), moce budowlane ZSRR ledwie wystarczały na budowę istniejącego systemu metra. Brak zasobów oraz wiedzy nie pozwoliłby zrealizować podobnego projektu w tamtym czasie. Jednakże rewelacje CIA podały również, że wraz z Metro 2 wybudowane zostało podziemne miasto Ramienki, które rzekomo miało służyć ewakuacji uczonych pobliskiego uniwersytetu im. Łomonosowa. Problem w tym, że podziemne miasto miałoby znajdować się na jednym z najbardziej podmokłych terenów Moskwy.

Linia do daczy Stalina

Źródło

Stalin posiadał daczę na południowo-zachodnim krańcu Moskwy, tz Bliższą Daczę. Był to obiekt położony w centrum lasu. Co prawda oficjalnie nigdy nie podano informacji o linii metra łączącej centrum z tym obiektem, lecz w ostatnim dziesięcioleciu oddano do użytku linię niebieską (Arbacko – Pokrowska). Na dzień dzisiejszy jest to najgłębsza linia metra, która na mapie dość jednoznacznie wyznacza położenie Bliższej Daczy Stalina.

Plac Rewolucji

Źródło

Jedną z najładniejszych stacji metra jest Plac Rewolucji. Znajduje się on w kilku krokach od Placu Czerwonego. Architektura stacji jest typowa dla okresu socrealizmu. W przewodnikach amerykańskich widnieje tłumaczenie, że projektant chciał przedstawić terror czasów Stalina w postaci skulonych przedstawicieli sowietów. Stacja ta jest bardzo popularna wśród studentów, którzy licząc na łatwe zdanie egzaminu pocierają łapę i nos psa.

Pozagrobowy dowcip Stalina

Źródło

Dość nietypowe zdarzenie miało miejsce 1 kwietnia 2016 roku. Tego dowcipnego dnia Stalin postanowił dać o sobie znać wyłaniając się zza cienkiej warstwy tynku położonej na mozaice.

Warszawska

Źródło

Na zakończenie pragnę przedstawić mało paranormalne, lecz bardzo przyjemne dla nas miejsce w Moskiewskim Metrze. Na linii Kachowskiej znajduje się stacja metro Warszawska, która została zaprojektowana z akcentami Warszawskimi.

Codzienne metro

Źródło

Dzień zaczyna i kończy się na tej samej stacji metra. Jadąc do szkoły/pracy słyszymy informacje w wagonie ogłaszane przez poważny męski głos, gdy wracamy jesteśmy otuleni przyjemnym żeńskim głosem. Metro w Moskwie należy do najbezpieczniejszych i najczystszych na świecie. Na każdej stacji pracuje do 20 policjantów, kilka ekip sprzątających. Przy wejściu na stację możemy poczuć się jak na lotnisku, tu czekają na nas urządzenia rentgenowskie, oraz detektory metalu. Podejrzanych obywateli oraz przybyszy o zewnętrzności „niesłowiańskiej” czeka dodatkowo kontrola dokumentów. Każdego dnia możemy liczyć na bezpieczny i wygodny transport w praktycznie każde miejsce Moskwy. Lecz mało kto zdaje sobie sprawę, że za każdym elementem pracy metra stoją setki pracowników i dziesiątki komputerów czy tysiące kamer. Kiedy miasto względnie zapada w sen, w metrze zaczyna się bieżąca konserwacja. Wtedy kobiety skrzętnie sprzątają ogromne przestrzenie stacyjne, ścierają kurz z potężnych posągów, doglądają schodów ruchomych. Natomiast mężczyźni dopatrują stanu tuneli i szyn kolejowych, by w razie potrzeby wymienić zdefektowany element. Równolegle do życia metra, przez całą dobę drążone są nowe odcinki metra. Planuje się, że do 2025 długość linii metra zostanie podwojona. Krąży pogłoska, że kto za pierwszym razem polubi metro w Moskwie, będzie tu wracał regularnie, nie dla Moskwy, lecz dla metra. Czy metro stanie się dla Was mistyczną linią życia, czy przeklętą drogą śmierci sprawdźcie sami w Moskwie.

Panorama Idar-Oberstein (źródło: Wikipedia)

Tablica upamiętniająca zamordowaną policjantkę (źródło: Wikipedia)

Polski pistolet VIS wz. 35

Artykuł powstał dla serwisu dla paranormalne.pl, autor: D.K.



 

„Jaki jest sens mojego życia?” albo „Dlaczego tu jestem?” – oto 2 pytania do Boga. Pomimo, że dotykają one tego samego problemu życia na ziemi, to jednak odpowiedzi będą różne. Odpowiedzi na pierwsze pytanie będziemy szukać rozważając powody naszego istnienia, naszą przeszłość i jej początek; na drugie natomiast w przyszłości, biorąc pod uwagę cel naszego życia.
Pochodzenie życia jest niewiadome. Można ten problem potraktować w dwóch płaszczyznach: kreacjonistycznej i naturalistycznej. W pierwszej zakłada się, że życie ludzkie zostało stworzone przez wyższą inteligencję (Bóg) i podlega pewnemu planowi, zaś druga twierdzi, że jest ono częścią naturalnego ale przypadkowego procesu w przyrodzie. Istnieją też teorie, próbujące połączyć te dwa poglądy. Pogląd naturalistyczny zakłada, że życie ludzkie pojawiło się na ziemi jakieś 600000 lat temu poprzez ewolucję innych gatunków człekopodobnych, konkretnie małp. Czy już wtedy miało ono jakiś sens? Bo jeżeli jesteśmy małą, nic nie znaczącą cząstką we wszechświecie, a tak należy to widzieć z punktu widzenia naturalizmu, to nasze życie też jest nic nie znaczącym aspektem wszechświata. Wydaje się, że i cel życia jest, w porównaniu z kosmosem, bez znaczenia. Jeżeli naturaliści mają rację, to życie nie ma żadnego sensu, jest przypadkowym wytworem natury i przypadkowo się kiedyś skończy.
W odróżnieniu od ateistów czy materialistów, większość ludzi wierzy jednak w siłę nadprzyrodzoną, która miała cel w stworzeniu człowieka. Rozważmy tą tezę. Stwórca życia, w różnych religiach różnie nazywany, zanim stworzył człowieka, musiał wiedzieć – po co? Teolodzy i ludzie wierzący będą twierdzić, że gdyby nie było Boga, to życie ludzkie nie miałoby sensu, albo, że życie ludzkie ma sens, bo Bóg je stworzył. To znaczy, że Bóg wcześniej wiedział, po co nas stworzył. No dobrze, ale my tego nie wiemy. Nikt nie jest w stanie udowodnić na podstawie tekstów czy to z Biblii, czy z Tory czy z Koranu, czy z innych pism, po co Bóg nas stworzył. Można jedynie domniemywać, jakie zadania dla ludzi na ziemi przygotował, ale to nie wyjaśnia kwestii naszego sensu życia. Np. często się mówi, że jesteśmy na ziemi po to, żeby wypełniać wolę naszego stwórcy. No tak, wtedy dla Boga nasze życie ma sens, ale czy dla nas? Wtedy bylibyśmy tylko obiektami, wypełniającymi nakazy naszego władcy, z wszystkimi cierpieniami, jakie życie niesie. To niezbyt pocieszająca wizja. A więc musimy poszukać odpowiedzi gdzie indziej.
W Biblii jest np. powiedziane, że Jezus przybył, żebyśmy mieli życie i je spełnili, inaczej mówiąc mieli spełnione życie. Ta wypowiedź Jezusa przybliża nas o krok do odpowiedzi. A jak mamy żyć, żeby się spełnić? Biblia np. dostarcza mnóstwo podpowiedzi. Każdy chrześcijanin powinien żyć wg jej przykazań i tyle. Mamy wierzyć, że Bóg ma swój cel, my go wprawdzie nie znamy, ale to nas nie zwalnia, żeby nie wierzyć. Na tym etapie rozumowania mamy takie same pojęcie o sensie życia jak każdy ateista, tzn. żadne.
Podsumujmy: Bóg, o którego istnieniu nic nie wiemy, ma pewien plan, którego my nie znamy, a więc życie po śmierci, na co nie mamy żadnych dowodów. Poza tym musimy zaufać, że chodzi o plan, który nam się spodoba.
Transcendentalna analiza sensu istnienia życia prowadzi nas do kilku rozwiązań. Zobaczymy czy któreś będzie zadowalające.
I. Jeżeli Bóg istnieje, lecz nie ma życia po śmierci to znaczy, że Jego istnienie nie ma znaczenia dla sensu naszego życia, a zresztą wszystkie religie opierają istnienie Boga = Siły Wyższej na zależności życia po śmierci;
II. Jeżeli Bóg istnieje a jednocześnie jest życie po śmierci, wtedy możemy tylko mieć nadzieję, że w odpowiednim czasie Bóg wyjaśni nam po co nas stworzył; jeżeli Mu zaufamy, to zrezygnujemy jednocześnie z poszukiwania sensu życia gdzie indziej, być może w jedynym życiu jakie mamy;
III. A co jeżeli nie ma Boga, ale za to życie po śmierci? O ile nie ma tu zaprzeczenia (no bo niby jak miałoby funkcjonować życie po tamtej stronie bez Boga) to i tak nie przybliża nas ta teza do wytłumaczenia czy życie ma sens, bo ani jednego ani drugiego nie wiemy, więc znów możemy sobie podać dłonie z ateistą.

Sama idea życia po śmierci opiera się wyłącznie na wierze, dowodów na to nie ma, są jedynie relacje osób, które przeżyły śmierć kliniczną. I nawet bardzo przekonywujące argumenty i wypowiedzi nie byłyby brane pod uwagę przez żaden sąd, dopóki nie byłoby dowodów opartych na faktach. Na podstawie dotychczasowych badań i wiedzy, człowiek jest istotą żywą ale podlegającą procesowi starzenia i ostatecznie śmierci. Jeżeli nasza dusza opuści ciało i przedostanie się na drugą stronę to co ją tam czeka? Wierząc, że dusza jest cząstką czy odbiciem naszego ciała materialnego, zastanówmy się, co by tam robiła. Bo przecież człowiek jest istotą z ciała, posiada emocje, seksualność, rozmawia, komunikuje się z innymi ludźmi i istotami żywymi itd. Życie jako dusza będzie zupełnie inną egzystencją i w żadnym wypadku nie będzie przedłużeniem naszego życia na ziemi. Coś z nas pozostanie, przeżyje, ale nie wiemy dokładnie co i czy to w ogóle będziemy to jeszcze my. Jeżeli natomiast życie po śmierci będzie tylko przedłużeniem naszego życia na ziemi, to znowu oznacza, że dalej będziemy się borykać z chorobami, procesem starzenia i w końcu z ponowną śmiercią. Nawet jeżeli by tak nie było i żylibyśmy szczęśliwie dalej tym drugim życiem, które zostało nam dane, to znów pojawia się pytanie: A jaki jest sens tego drugiego życia?
W pewnej sztuce Karola Capka pewna kobieta żyje już 342 lata, dzięki serum nieśmiertelności. Ale pewnego dnia postanawia odstawić serum, ponieważ zauważa, że ta długowieczność jest dla niej klątwą. Założenie, że wieczne życie nada mu sens, jest mylne. Byt musi być skończony w czasie, aby posiąść sens, a to znaczy, że życie ludzkie ma tylko sens, jeżeli kiedyś się zakończy.
Ta teza nie jest, co prawda budująca dla nas, ale prawdziwa. Nie mamy szukać sensu życia w mistyce, bo tam go nie odnajdziemy, jak wyżej wskazałem. Musimy szukać go tu, na ziemi, w życiu które mamy tu i teraz. A gdzie go szukać? To temat do dalszych rozważań nad sensem życia.

Baalbek, "miejsce Pana Doliny", starożytni Grecy i Rzymianie nazywali je Heliopolis, miasto boga Słońca (Heliosa). Przed nimi Fenicjanie w swych opowieściach o bogach nazywali je "twierdzą Safon", terminem, który znaczył zarówno północny, jak i sekretny; było to miejsce, gdzie bóg Baal (co znaczyło "pan") miał tajemną kryjówkę. Biblia znała to miejsce jako Bet-Szemesz, "Dom Szamasza", boga Słońca. A krój sumeryjski, który tam dotarł przed nimi wszystkimi, Gilgamesz, zwał je po prostu miejscem lądowania, bo tym właśnie było.

Gilgamesz był piątym królem dynastii wyznaczonej przez bogów na władców lub arcykapłanów (lub pełniących obie te funkcje) sumeryjskiego miasta Uruk, królewskiej stolicy znanej w Biblii jako Erech. Podobnie jak założyciel dynastii, Meskiaggaszeir, Gilgamesz był półbogiem. Lecz w odróżnieniu od swych przodków, którzy mieli boga za ojca - to matka Gilgamesz była boginią; nosiła imię Ninsun. Co znamienne, jego rodzicielka (ojcem był arcykapłan Uruk) była boginią, Gilgamesz nie uważano więc po prostu za półboga - uznawano że cechę boskości posiada w proporcji dwóch trzecich. Kiedy dojrzał i zaczął rozważać kwestie życia i śmierci, zwrócił się do matki i swojego boskiego opiekuna, Utu/Szamasza, z pytaniem, dlaczego nie może uniknąć śmierci, skoro jest w dwóch trzecich, nie tylko w połowie bogiem? Odpowiedź brzmiała, że bogowie, stwarzając człowieka, obdarzyli go wiedzą, lecz nie dali mu życia wiecznego.

Kiedy Gilgamesz stał się świadkiem lądowania niebańskiego obiektu w Uruk, zostało to przyjęte jako znak z nieba, wskazując, że przed Gilgameszem należy otworzyć sposobność poszukiwania nieśmiertelności. Powiedziano mu, że musi udać się na miejsce lądowania i wznieść do nieba. Wówczas dotrze do siedziby bogów. Saga o pierwszej udokumentowanej próbie znalezienia nieśmiertelności znana jest jako Epos o Gilgameszu, pierwotnie napisany po sumeryjsku pamiętnik samego króla, przetłumaczony później na akadyjski i inne starożytne języki, a zachowany najlepiej w akadyjskiej formie językowej, spisany na dwunastu glinianych tabliczkach, Opisuje on nie jedną, lecz dwie podróże w poszukiwaniu; pierwsza (która skończyła się fiaskiem) miała na celu miejsce lądowania na Cedrowej Górze - na Bliskim Wschodzie jedyny teren, którego opis pasuje do słynnego lasu cedrów w Libanie.

Do "tajemnego miejsca bogów" w Cedrowym Lesie, powiedziano Gilgameszowi, można się dostać tylko sekretnym tunelem, którego wejście strzeżone jest przez srogiego, buchającego ogniem mechanicznego potwora. Nadto dojście komplikował mający w tym lesie swą siedzibę niebiański byk, święte zwierzę boga Enlila. Troszcząca się o bezpieczeństwo syna, Ninsun nakłoniła androida zwanego Enkidu, aby ochraniał Gilgamesz podczas tej wyprawy. Zmęczeni i oniemiali z wrażenia Gilgamesz i Enkidu, położyli się na spoczynek. W nocy Gilgamesz miał kilka snów i był budzony przez kogoś przechodzącego w pobliżu. Nie był pewien, czy był to bóg. W końcu zbudził go "oślepiający blask". To, co zobaczył, było "z gruntu straszliwe":
 

"Niebo wstrząsnęło, ziemia zagrzmiała,
Chociaż świt wstawał, zapadły ciemności,
Błyskawica rozdarła przestwór, strzelił płomień,
Chmury spuchł i lunęło śmiercią!
Potem jasność znikła, ogień wygasł,
A wszystko, co spadło, obróciło się w popiół".

Te słowa eposu sprzed tysięcy lat opisują Gilgamesza będącego świadkiem sceny, jaką ja i my wszyscy widzieliśmy nieraz na ekranach telewizorów: wystrzelenie rakiety kosmicznej albo wahadłowca przez NASA. A przerażający widok był dla Gilgamesza potwierdzeniem, że przybył na miejsce lądowania, gdzie mógł przyłączyć się do bogów podróżujących do swej niebiańskiej siedziby. Obrazek na fenickiej monecie, ukazujący świątynię Baala z podobnym do rakiety obiektem, umieszczonym w świątynnej strefie ochronnej, uzmysłowił mi, że Baalbek w Libanie było tym samym miejscem lądowania, do którego dążył Gilgamesz.
 

Pierwszym co rzuca się w oczy w ruinach w Baalbek to sześć imponujących, wciąż stojących kolumn świątyni Jowisza. Widzimy tam ponadto szczątki świątyń zbudowanych przez Rzymian ku czci i dla odprawiania kultu czworga swych bóstw. Największa z nich poświęcona była właśnie Jowiszowi (zwanego przez Greków Zeusem). Pod względem rozmiaru Partenon w Atenach wydaje się przy niej mały. Wspomniane kolumny są wyższe od olbrzymich kolumn świątyni Amona w Karnaku w Egipcie. Co więcej, rozmiarem i majestatem obiekt ten prześciga świątynie Jowisza zbudowane w Rzymie czy gdziekolwiek indziej w Cesarstwie Rzymskim. Poza nią Rzymianie wznieśli tam jeszcze trzy świątynie, mniejsze, lecz nie mniej imponujące - Wenus, Merkurego i (być może) Bachusa.

Rzymianie przystąpili do budowy w I wieku p.n.e., kiedy Rzym zaczął zajmować kraje na wschodnim wybrzeżu Morza Śródziemnego. Ale dlaczego Rzymianie wznieśli swoją największą świątynię Jowisza nie w Rzymie, lecz właśnie tu? Co ich skłaniało przez ponad 400 lat do rozbudowy tego kompleksu z wielkim nakładem pracy i kosztów i dlaczego miejsce to uważano za święte i otaczano czcią? Jedynym możliwym wyjaśnieniem jest przypuszczenie, iż Rzymianie czcili to miejsce, ponieważ przed nimi robili tak Grecy, którzy uważali je za bliźniaczy odpowiednik egipskiego Heliopolis - miasta nazwanego przez Egipcjan Junu (w Bibli „On”).

Nie jest natomiast pewne, czy greckie sanktuaria stały tam rzeczywiście, bo Rzymianie usunęli dawniejsze budynki kultowe, żeby zrobić miejsce dla własnych. Ci, którzy nastąpili po Rzymianach - Bizantyńczycy, muzułmanie, krzyżowcy - również robili wszystko, co w ich mocy, aby swymi kościołami czy meczetami zastąpić wcześniejszą zabudowę sakralną, starając się zetrzeć z powierzchni ziemi świątynie poprzednie. Ale nic, co robiono na szczycie wielkiej kamiennej platformy, na której te świątynie stały, nie mogło zniszczyć samej platformy z masywnymi, podtrzymującymi ją blokami kamiennymi i labiryntem wybudowanych pod nią konstrukcji. Najbardziej wytrzymały okazał się narożnik północno-zachodni, gdzie w murach oporowych, jak widać to z zewnątrz, tkwią bloki kamienne niewiarygodnej wielkości, dokładnie przycięte i umieszczone, włącznie z trzema kolosalnymi, największymi na świecie, kamiennymi blokami, słynnym TRILITHONEM.

Baalbek leży na zachodnim stoku łańcucha górskiego Antyliban, który na zachodzie oddzielony jest od gór Liban doliną czy rowem tektonicznym Bekaa (stąd nazwa Ba'al-Bek, "miejsce pana rowu/doliny"). Właściwa świątynia Jowisza zajmuje zachodni kraniec szeregu imponujących budowli. Zabudowa ta zaczyna się we wschodnim końcu kompleksu świątynnego monumentalnymi schodami, które prowadzą do sekcji wejściowej, prostokątnej w kształcie, zwanej propylejami; miała ona dwie wieże połączone kolumnadą. Dalej wchodziło się na sześciokątny podwórzec, otoczony mniejszymi budowlami, który wiedzie na wielki kwadratowy dziedziniec z ołtarzami, kolumnami, bocznymi kaplicami i innymi budowlami funkcyjnymi. Wszystko to ostatecznie prowadziło do wielkiej, ogółem biorą ponad 300 metrowej świątyni samego Jowisza. Obecnie pozostałości czy ruiny w strefie dziedzińca są szczątkami bazyliki Teodozjusza, zbudowanej przez Bizantyńczyków, którzy przekształcili dziedziniec w kościół.
 

Każdy z bloków kamiennych, które składają się na trilithon, waży ponad 1100 ton, a nie leżą one bezpośrednio na ziemi, lecz na innych, wielkich, choć już mniejszych ukośnie przyciętych płytach, ważących tylko po 500 ton (dla porównania, bloki kamienne piramidy w Gizie ważą średnio po 2,5 tony.) Nawet teraz nie ma maszyny zrobionej ludzką ręką, która mogłaby podnieść ludzkie ciężary. A jednak w starożytności ktoś - "olbrzymy", według miejscowej tradycji - nie tylko podniósł i logicznie rozmieścił te kolosalne kamienne bloki, lecz także przetransportował je z kamieniołomu, odległego o dobre kilka kilometrów od miejsca budowy.

Jest to niezaprzeczalnym faktem, bo kamieniołom został zlokalizowany, a w nim znaleziono jeden z kolosalnych ciosów kamiennych, którego nie wyłamano do końca i wciąż leży częściowo połączony z rodzimą skałą. Jego rozmiar przewyższa wymiary bloków trilithonu. Trilithon i pozostałe kolosalne kamienne bloki w zachodnim murze są dopasowane do innych ciosów, szczególnie tam, gdzie mury tworzą kąty; w takich miejscach kąt nie powstawał przez zetknięcie razem dwóch prostopadłych kamieni, lecz stosowano jeden olbrzymi kamień, wycięty i uformowany z pojedynczego bloku w taki sposób, aby utworzył kąt 90 stopni. Wszędzie pierwotne bloki kamienne były olbrzymie, tam gdzie są późniejsze dodatki, bloki są znacznie mniejsze i w porównaniu z pierwotnymi wyglądają żałośnie. Teren, na którym stała świątynia Jowisza, był w istocie sztucznie usypaną strukturą z podpowierzchniowymi przejściami, sklepionymi bramami i innymi przekopanymi otworami.

Cała ta konstrukcja ziemna spoczywała z kolei na kamiennym podłożu leżącym jeszcze głębiej na nieustalonym poziomie. Gigantyczne kamienie ułożone jeden na drugim, bez zaprawy murarskiej, wznoszące się coraz to nowymi pomostami na niewiarygodną wysokość, a wszystko to umieszczone na wielkiej kamiennej platformie. Od samego początku projektowania na Synaju portu kosmicznego, (o czym pisze i udowadnia w swojej książce Zecharia Sitchin - "Schody do nieba") który miał zastąpić lądowisko w Mezopotamii, zmiecione z powierzchni ziemi przez potop, Baalbek zostało włączone do popotopowej ścieżki schodzenia do lądowania Anunnaki. Zrobiono to prowadząc linie od szczytów Araratu przez Baalbek i przedłużając ją do Gizy, gdzie miano zbudować piramidy.

Kluczowym potwierdzeniem tej konkluzji jest fakt, że rów-dolina Bekaa biegnie zgodnie z taką linią od północnego wschodu na południowy zachód. Zarówno Wielka Piramida, jak i drugi punkt (na półwyspie Synaj), które wytyczały ścieżkę schodzenia do lądowania, są równo oddalone od Baalbek, co potwierdza, że miejsce to istniało, gdy tworzono plan, a skoro nowy port kosmiczny był potrzebny dopiero po potopie, Baalbek musiało istnieć przed potopem.

Baalbek leży w miejscu, gdzie według wszystkich dzisiejszych i ostatnio prowadzonych badań zaczęło się "udomowienie" zbóż i innych roślin uprawnych. Według sumeryjskich opowieści o Enlilu i Enki to właśnie oni zaangażowali się w inżynierię genetyczną, aby zapoczątkować uprawy na Świętej Górze, miejscu łatwo dostępnym po potopie. Istnieje przekonanie, że to właśnie na tej wielkiej kamiennej platformie. która przetrwała potop, wszystko ruszyło. Położenie platformy w cedrowym lesie - nigdzie indziej nie ma cedrowego lasu - oraz rozmaite tunele i inne podpowierzchniowe konstrukcje Baalbek odpowiadają opisom Eposu o Gilgameszu, przez co potwierdzają rolę Baalbek jako poszukiwanego przez niego "miejsca lądowania".

Ale obrazek na fenickiej monecie jest dezorientujący, bo ukazuje obiekt podobny do rakiety, ustawiony na platformie i ogrodzony tylko z trzech stron. Do czego zatem służył potężne mury oporowe i dlaczego wciąż je nadbudowywano? Inną kluczową, nową zagadką jest konstatacja, ze główna część świątyni Jowisza, położona na najdalej wysuniętym na zachód końcu serii schodów, dziedzińców, itp., stoi nie na pierwotnym gruncie, lecz na sztucznym podwyższeniu umieszczonym na niższych pomostach; samo zaś podwyższenie było właściwie konstrukcją ziemną - wypełniającą wydrążenie sięgające w dół na nieustaloną głębokość. Czemu to wszystko służyło?
 

Jeśli ogrom konstrukcji wskazywał na to, że rakiety startowały w północno-zachodnim narożniku, dlaczego istniało tam głębokie wydrążenie, otoczone masywnymi murami? W centrum NASA na przylądku Canaveral startują wahadłowce i inne statki kosmiczne. W hangarach przechowuje się statki i napędzające je rakiety; jest tam też gigantyczna ruchoma platforma, jaka transportuje te monstra na wyrzutnie, oraz - same "wyrzutnie". Te ostatnie nie są w istocie "wyrzutniami", lecz wyniosłymi stalowymi konstrukcjami o wielu poziomach. Tam wtacza się rakietę, a one "obejmują" czy zamykają w sobie ją i jej ładunek. Różne poziomy stalowej wieży umożliwiają dostęp do różnych części pojazdu, co do ostatniej chwili pozwala technikom statek obsługiwać, zasilać paliwem oraz wprowadzać techników do ich modułu czy wahadłowca.

Czy zatem platforma w Baalbek może to być wyrzutnia, zbudowana nie ze stali, lecz z masywnych kamieni?! Masywne kamienie, mogły tworzyć ogrodzenie, które otaczało wydrążenie, zagłębienie czy pustą przestrzeń, gdzie stała rakieta przed startem. Mury, otaczające to miejsce, miały wiele poziomów, tak jak współczesne stalowe wieże-wyrzutnie, które muszą umożliwiać serwisowanie całego statku kosmicznego. W Baalbek przybywające statki kosmiczne mogły lądować na wielkiej kamiennej platformie przylegającego do wyrzutni, z drugiej strony obsługiwano też odloty: rakiety podnoszono, transportowano i stawiano na miejscu gotowe do startu - tak samo, jak robiono to z kolosalnymi, wyłamanymi w kamieniołomie blokami! - w obrębie potężnego kamiennego ogrodzenia.

W październiku 2003 roku Chiny wystrzeliły w przestrzeń kosmiczną, astronautę, wysuwając w ten sposób roszczenie do członkostwa w ekskluzywnym klubie kosmicznym, w którego skład wchodzą USA i Rosja. Człon dowodzenia, kapsułę, w której umieszczono na szczycie rakiety astronautę, nazwano Szenzou - oficjalne komunikaty wyjaśniły, że w Chinach to znaczy "boski statek". Nazwa ta przywodzi na myśl taki sam termin używany w starożytności na określenie latających pojazdów bogów.

Następna kwestia to kształt członu dowodzenia, owego: boskiego statku" użytego przez Chińczyków. Był zadziwiająco podobny do kształtu "modułu dowodzenia", w którym anioł Pana ukazał się Abrahamowi na wzgórzu Moria. Ukazane jest to na malowidle znajdującym się w odkopanej synagodze w Dura Europos na terenie dzisiejszej Syrii. Scena ukazuje kamienny ołtarz, drewno, Izaak'a na ołtarzu, Abrahama z nożem ofiarnym w ręku, barana w zaroślach i rękę Boga będącą znakiem boskiej interwencji. W prawym górnym rogu możemy zobaczyć jest anioła Pana, przedstawionego jako antropomorficzna postać stojąca w drzwiach jakiejś owalnej budowli. Nie jest to namiot ani dom (bo wiemy, jak wyglądały siedziby ludzkie w ówczesnych czasach). Czy to malowidło liczące tysiące lat wyobrażało ówczesne pojęcie boskiego wozu - określanego dziś mianem UFO? Nie jest to z pewnością sposób, w jaki tradycyjna żydowska sztuka ludowa wyobraża anioła w biblijnym epizodzie. Tradycyjnie anioł przedstawiany jest jako postać ludzka ze skrzydłami. Tu jednak, na obrazie o 2000 lat bliższym temu wydarzeniu, anioł znajduje się wewnątrz "latającej izby". Przypominało to również ben-ben, niebiańską łódź, w której wielki bóg Egiptu Re przybył na Ziemię. W wykonanym w kamieniu modelu w skali wyraźnie ukazany jest dowódca statku stojący w drzwiach pojazdu czy jego włazie, podobnie jak na obrazie w Dura Europos.

I w końcu zainteresowanie wzbudza sama chińska wyrzutnia. Jak ukazują to opublikowane fotografie, stalowa konstrukcja obejmowała statek kosmiczny tylko z trzech stron czwarta była otwarta na ogromną brukowaną platformę, rozciągającą się w kierunku, skąd transportowano statek kosmiczny do wnętrza stojącej wyobraźni. Czy tak też mogło być w Baalbek?!
 

TI Europe, tankowiec klasy ULCC

Knock Nevis/Seawise Giant/Mont (źródło: Wikipedia, autor: Niels Koch)

Schemat konstrukcji tankowca, widok z boku (źródło: Wikipedia)

Schemat konstrukcji tankowca, widok od dziobu (źródło: Wikipedia)

• Nowy, świeżo zwodowany supertankowiec otrzymuje pierwszy ładunek i wyrusza w dziewiczy rejs.
• Mija pięć lat bezproblemowej eksploatacji.. siedem lat... osiem...
• W końcu pojawiają się pierwsze oznaki zużycia, wymagany jest gruntowny remont statku. Armator dochodzi do wniosku, że koszty tego przedsięwzięcia są nieopłacalne, statek więc zostaje skreślony ze stanu. Czy trafia na złom? Ależ skąd...
• ... kupuje go inne przedsiębiorstwo i rejestruje pod tzw. tanią banderą. Liberia, Panama, Belize, Kambodża, Vanuatu... same zalety. Korzystne przepisy podatkowe, mniejsze restrykcje dotyczące kwalifikacji załogi, anonimowość, liberalne podejście do kwestii stanu technicznego jednostek itp.
• Nasz tankowiec pływa sobie dalej. Wprawdzie załoga mniej wagi przykłada do kwestii bezpieczeństwa, bo kto by się tam jakimiś pierdołami przejmował, skoro to działa od 10 lub dłużej lat. "Że ten zawór się zaciął? Albo ten przepuszcza? Jakieś procedury co do obchodzenia się ze zbiornikami? Nie ma znaczenia, szybciej, do pracy. Rozładować, załadować i w rejs, bo każda minuta zwłoki kosztuje!"

Końcowa faza pożaru Betelgeuse (źródło: Wikipedia)

Płonący wrak Betelgeuse w pełnej krasie i w kolorze (źródło: Internet, autor nieznany)

Miejsce kotwiczenia Betelgeuse kilka lat po tragedii (źródło: Internet, autor nieznany)

Autor: D.K., opracowano dla serwisu paranormalne.pl.  
Wyrażam zgodę na powielanie artykułu w innych serwisach internetowych
wyłącznie po zaopatrzeniu w przypis zgodny z poniższym wzorem:

Artykuł powstał dla serwisu dla paranormalne.pl, autor: D.K.

Ephraim McDowell i pierwsza owariotomia

Mimi Choi, 31-letnia nauczycielka przedszkolna z  trzyletnim stażem  z Vancouver w Kanadzie, pracę w oświacie zamieniła na działalność artystyczną.  Jej specjalnością stały się  hiperrealistyczne makijaże na ciele będące w rzeczywistości iluzją optyczną. Mimi Choi sama projektuje i wykonuje  te niezwykłe dzieła zazwyczaj na sobie, choć pracuje także z innymi modelami.

"Czułem, jak moja kreatywność jest tłumiona. Lubiłam uczyć, ale nie byłam całkowicie szczęśliwa. Potrzebowałam nowego wyzwania".

W domu eksperymentowała z makijażem. Zaczęła także robić go dla innych.

"Zawsze miałam artystyczną duszę i robiłem makijaż dla nowożeńców, którym naprawdę się to spodobało. Nie robiłam jednak nic tak szalonego jak praca, którą teraz robię."

Artystka ukończyła lokalną akademię sztuk pięknych, jednak sprawy nabrały rozpędu w pewne Halloween, gdy szukając inspiracji Mimi natknęła się na Instagramie na zdjęcie kobiety, która wyglądała jakby jej twarz... pękła.

"Nigdy nie próbowałam takiego szalonego makijażu na sobie, ale po prostu wzięłam moją czarną i białą kredkę do oczu i zrobiłam to."

Później było już z górki.

Artystka mistrzowsko posługuje się perspektywą, technikami  światła i cienia,  grą trójwymiarowych kształtów,detali i intensywnych, wysyconych barw na płaskiej powierzchni.

Jej prace doceniają odbiorcy. Na instagramowym koncie jest ich już ponad 338 tysięcy.

"Kiedy tworzę iluzje,  inspirację czerpię głównie otoczenia, zdjęć, obrazów i emocji. Staram się nie sugerować innymi projektami tego typu, ponieważ dzięki temu mam otwarty umysł i mogę tworzyć unikatowe dzieła. Cel, jaki sobie stawiam gdy robię nowy makijaż, to pokonanie samej siebie z wczoraj, ponieważ jestem dla siebie największym krytykiem i konkurencją."

Projekty Mimi Choisą są poruszające, piękne i intrygujące, lecz często też makabryczne, kontrowersyjne, a nawet przerażające.

Zobaczmy sami:

Tekst: Nick

na podstawie:boredpanda.com

zdjęcia: https://www.instagram.com/mimles/

Witajcie! tematem dzisiejszego artykułu będą ataki cybernetyczne do jakich dochodzi coraz częściej i nie tylko, ogólnie rzecz biorąc mam zamiar opisać ubiegłe wydarzenia ze świata, bo przeczuwam, że szykuje się coś na dużą skalę (jak zwykle zresztą w listopadzie) związane jest to między innymi z działalnością polityczną i mediami, które rozpowszechniają swoje informacje dotyczące ogółu zamierzeń, celów dyplomatycznych, itp. Dlaczego listopad? być może niektórzy z was znają słynne hasło hakerskie:

"Remember remember the 5th of november"

Cytat jest początkiem, a reszta brzmi:

"...Gunpowder treason and plot.

We see no reason
Why gunpowder treason
Should ever be forgot!"

W wolnym tłumaczeniu na język polski wygląda to tak:

"Pamiętaj, pamiętaj, bo to data
święta,
Gdy spisek wykryto prochowy,
5 listopada wydała się zdrada,
W pamięci tę datę zachowaj!"

Nie będę teraz tłumaczył o co w tym chodzi, ale w skrócie związane jest to z datą 5 listopada 1605 roku. A co dzieje się w dzisiejszych czasach? no cóż, za pewne niektórzy z was znają parę historii o hakerach. Nie dawno na przykład obrabowano bank w Tajwanie, więcej informacji odnośnie tego znajdziecie tutaj. Dziś przeprowadzono zaawansowany atak hakerski w Rosji, na Ukrainie oraz we wschodniej części Europy. Sparaliżowano stacje kolejowe, lotniska oraz media. Bezpieczeństwo cybernetyczne Kaspersky opisało przyczynę jako złośliwe oprogramowanie "Ransomware" (czyli szantażujące/wymuszające okup) nazwano Bad Rabit.

Co jeszcze może się wydarzyć na świecie? tego nie wie nikt oprócz zrzeszonych ze sobą ludzi działających w tak zwanym "podziemiu" - nie, nie chodzi o to, że są to grupy ukrywające się w bunkrach czy innych kanałach lub kopalniach...  W internecie istnieją różne miejsca gdzie można wymieniać się informacjami, a era komunikatorów jeszcze bardziej to ułatwia. Zdarzają się też wpadki ludzi pracujących w dużych korporacjach, które

Takie oraz inne wydarzenia przypominają mi film v jak vandetta czy też społeczności takie jak enigmatyczne "białe, szare i czarne kapelusze" lub słynnych annonymous, czy waszym zdaniem są zagrożeniem? czy też pomagają w walce z rządem? cóż moim zdaniem są ci fajni goście i ci źli... Drudzy mogą w każdej chwili wywołać panikę, są nieobliczalni, podobnie zresztą jak niektórzy przestępcy.

Pytanie tylko: "kto kryje się pod maską?" - w zwierciadle postaci hakera.

Źródło: Nieznane.

Artykuł został w pełni napisany przeze mnie korzystając z wielu nietypowych źródeł informacji. Pozdro ludki! ;-D

Centrum Marfy

Światła z Marfy

Platforma widokowa w Marfie

• Miejsce występowania “świateł z Marfy” pokrywa się w dużej mierze z przebiegiem autostrady US-67.
• Eksperymenty prowadzone przez dwie grupy badawcze, z których jedna użyła kilku samochodów na odpowiednim odcinku autostrady przy jednoczesnym utrzymywaniu łączności radiowej z drugą prowadzącą obserwacje wykazały niezbicie, że w określonych warunkach pogodowych (o czym dalej) jazda z pewnym zakresem prędkości zbliżonym do maksymalnej dozwolonej pozwalała uzyskać efekt widocznych na niebie świateł.
• Inne możliwe źródła świateł na nocnym niebie mogą pochodzić z odbicia snopów reflektorów na nadwoziach mijanych samochodów lub z ognisk lub małych źródeł ognia powstałych w sposób naturalny na równinie Mitchell Flat.

Teoretyczne wyjaśnienie mirażu górnego...

… oraz sam miraż w praktyce.

Davis Mountains

Park Narodowy Big Bend

Chinati Mountains

• Kolorystyka świateł. Jak powszechnie wiadomo, reflektory samochodowe mają barwę białą lub żółtawą. Do tego dochodzi jeszcze czerwień oświetlenia tylnego oraz pomarańczowe (rzadko stosowane w USA) kierunkowskazy. Rzecz jasna łatwo przypisać te barwy do zjawisk obserwowanych z platformy widokowej w Marfie - ale co w przypadku zaobserwowania na niebie świateł o barwie zielonej lub niebieskiej? A obserwacje tego typu nie należą do rzadkości. Naprawdę trudno byłoby wyjaśnić taką zmianę kolorów wyłącznie poprzez miraż górny.
• Prędkość. W niektórych przypadkach obserwowano światła przesuwające się po niebie z ogromną prędkością. Oczywiście popularna teoria głosi, że może być to po prostu odbicie reflektora na nadwoziu mijanego samochodu - co wyjaśniałoby także tę prędkość (po odpowiednim przeskalowaniu samego zjawiska). Jednak teoria taka byłaby słuszna, gdyby na niebie obserwowano bliżej nieokreśloną plamę świetlną o rozmytych krawędziach lub wręcz smugę. Tymczasem obserwacje opisują także szybko przemieszczające się punktowe źródła światła o wyraźnie zaznaczonych konturach - nie mogą one być więc efektem opisywanego odbicia.
• Obszar występowania. Samochody podążające autostradą US-67 kierują się albo na południe, albo na północ. Zatem efekty świetlne generowane przez ich reflektory powinny skupiać się w stosunkowo wąskim pasie, z punktu widzenia platformy widokowej w Marfie. Tymczasem światła na niebie występują praktycznie na całym widocznym obszarze i na różnych wysokościach, ewidentnie nie są zlokalizowane wyłącznie w pobliżu autostrady.
• Czas, a właściwie świadectwa historyczne. Tutaj pojawia się największy problem z wyjaśnieniem natury całego zjawiska. Otóż pierwsze oficjalne doniesienia na temat tajemniczych świateł z Marfy pojawiły się w lipcowym wydaniu magazynu Coronet z 1957 roku. Opierały się one o własne obserwacje autora, a jego zainteresowanie wzbudziły opowieści mieszkańców tego miasta o światłach pojawiających się w nocy od dziesiątek lat. Pierwsze obserwacje tychże świateł datowane są na marzec 1883 roku, ich świadkiem był lokalny kowboj Robert Reed Ellison. Następnie, niezależnie od Ellisa, zjawisko to potwierdzili Anna oraz Joe Humphrey w 1885 roku. Pod koniec XIX wykonane zostało nawet zdjęcie nocnego nieba z widocznymi światłami, przechowywane jest w muzeum w Marfie. Tak dla przypomnienia - budowę autostrady US-67 rozpoczęto w 1926 roku, odcinek na południe od Marfy ukończony został dopiero w 1933 roku.

Autor: D.K., opracowano dla serwisu paranormalne.pl.  
Wyrażam zgodę na powielanie artykułu w innych serwisach internetowych
wyłącznie po zaopatrzeniu w przypis zgodny z poniższym wzorem:

Artykuł powstał dla serwisu paranormalne.pl, autor: D.K.

                                              
                                                fot/wykop

Podstawowe zastosowanie „Wody Brzozowej” w czasach PRL.

Siedziba firmy Swastika Laundry w latach 1912-1987

Flota pojazdów firmowych - elektrycznych!

Charakterystyczny komin pralni…

… i wybudowany wokół niego biurowiec

Reklama pralni na zapałkach

Ulotka informacyjna

I jeszcze jedna reklama pralni

Autor: D.K., opracowano dla serwisu paranormalne.pl.  
Wyrażam zgodę na powielanie artykułu w innych serwisach internetowych
wyłącznie po zaopatrzeniu w przypis zgodny z poniższym wzorem:

Artykuł powstał dla serwisu paranormalne.pl, autor: D.K.

Domena publiczna

UFO- fenomen fizyczny, psychiczny czy religijny? Zauważmy, że zjawisko ewoluuje bardzo powoli, wymykając się poznaniu badaczy. Nie sięgając już dalej - od dziwnych świetlnych krzyży czy smug przemieszczających się po przedwojennym niebie, poprzez goniące samoloty foo fighters, ślizgające się po chmurach jak kamyki na wodzie obiekty Kennetha Arnolda, klasyczne talerze, biorące później na pokład pasażerów i robiące na nich (a później na zwierzętach) podejrzane eksperymenta, latające cygara, czarne trójkąty, obiekty morfujące, aż po przypadki wysokiej dziwności.

Na pewnym etapie autoprezentacji, objawiania się fenomenu, ETH jak najbardziej miała sens. Sprawdzała się, potwierdzała. Ale później robiło się już zdziwniej i zdziwniej. Zaczęto stawiać pytania, na które ETH odpowiedzi nie daje, bo dać nie może. Zmiana kierunku dyskursu wydaje się czymś koniecznym i naturalnym zarazem.

Zobaczmy, jak dobrze przystaje do interesującego nas zagadnienia współczesny język stosowany w opisie religioznawczym antropologii kultury. Drobny fragment tekstu, tak dla przykładu:

"Pojęcie sacrum [...] zostało pogłębione przez takich fenomenologów religii, jak Rudolf Otto, Gerard van der Leeuw i Mircea Eliade. Sacrum, będące przeżyciem bliżej nieokreślonej Tajemnicy, uznano za rzeczywistość wspólną dla wszystkich religii. Toteż religię można określić jako doświadczenie sacrum, jako spotkanie z sacrum lub jako relację człowieka do sacrum. W takim ujęciu sacrum staje się centralną kategorią religijną [...]

Największą zasługą R. Otto, którego dzieło Das Heilige.[...] stało się klasyczną pozycją dotyczącą badań nad religią, jest [...] wykazanie zupełnie swoistego charakteru przeżyć religijnych. Przeżycia religijne bowiem są odmienne od wszystkich innych przeżyć.

R. Otto podjął próbę opisu religii jako zjawiska sui generis, które nie da się zredukować do żadnego innego przejawu ludzkiej kultury. Tę oryginalność wyznacza odniesienie do wartości określonej jako sacrum lub numinosum.

Sacrum jako wartości przeciwstawia się profanum. Sacrum charakteryzuje się istotową innością od wszystkiego co świeckie, co profanum, znamionuje je jakaś tajemna i przerażająca moc, z którą jednak można nawiązać kontakt.

Numinosum dane jest jako tajemnica odpychająca i przyciągająca zarazem (misterium tremendum et fascinosum).

Podobnie według G. van der Leeuwa sacrum jest specyficzną mocą daną człowiekowi w przeżytym doświadczeniu religijnym. Zatem najpierw w pojęciu sacrum wyakcentowano ideę oddzielenia i tajemniczości, a potem dopiero dodano do tego element szacunku, miłości i bojaźni."

https://opoka.org.pl.../sacrum_01.html

Czy nie o tym, choć może używając nieco innej terminologii, mówi część współczesnych badaczy fenomenu UFO (albo może lepiej UAP - Unidentified Aerial Phenomena)?

Wydaje się, iż do zmiany kierunku dyskursu w przypadku interesującego nas fenomenu potrzebna była możliwość prześledzenia zmian, jakie w tym zjawisku zaszły (choć może nie tyle w samym zjawisku, co w relacji my - nieznane, bo bardziej o interakcję tu chodzi niż o obserwację. Bardziej o teatrum niż misterium).

Dzięki wysiłkowi tysięcy badaczy zjawiska dysponujemy gigantycznym materiałem faktograficznym, na podstawie którego można już wyciągać wnioski i formułować koncepcje.

Co dalej? Cóż, coraz zdziwniej i zdziwniej...

Późnym popołudniem 7 lipca 1730 roku na centralnym placu w Saint-Denis, stolicy należącej do Francji, a leżącej na Oceanie Indyjskim wyspy Reunion zgromadził się tłum żądnych krwi mieszkańców miasta. I nie bez powodu, jako że punktualnie na 17:00 zaplanowano publiczną egzekucję znienawidzonego pirata, Oliviera Levasseura. Ale bez cienia wątpliwości nikt z widzów tej jakże atrakcyjnej rozrywki, idealnej wręcz na chłodne, lipcowe, piątkowe popołudnie nie zdawał sobie sprawy, że wydarzenia, jakie miały nastąpić już za kilka minut będą stanowić jedną z zagadek, której rozwiązania nie zdołano znaleźć przez blisko 300 kolejnych lat.

Kim był Oliver Levasseur?

O przeszłości samego Oliviera Levasseura wiemy stosunkowo niewiele. Urodził się w prawdopodobnie dość zamożnej rodzinie gdzieś w latach pomiędzy 1688, a 1697. W 1713 roku z rąk samego Króla Słońce, czyli Ludwika XIV otrzymał list kaperski, na mocy którego mógł prowadzić bez ograniczeń działalność korsarską na rzecz Francji. Levasseur skwapliwie korzystał z nadanych mu przywilejów, jednak już rok później wojna o sukcesję hiszpańską została zakończona, a list kaperski utracił ważność.
 

Olivier Levasseur znaim jeszcze wyłapał w czajnik... znaczy się w oko.

Olivier Levasseur na tyle jednak zasmakował w swoich ostatnich zajęciach, że bez mrugnięcia okiem zlekceważył rozkazy królewskie i zamiast wrócić do Francji, postanowił wraz ze swoim okrętem i załogą dołączyć do pirackiej floty Benjamina Hornigolda. Po roku udanej współpracy zmienił barwy klubowe opuszczając Hornigolda i dołączając do innego znanego pirata, jakim był Samuel Bellamy. Od 1719 roku Levasseur postanowił operować na zasadzie wolnego strzelca współpracując okazjonalnie z Howellem Davisem oraz Thomasem Cocklynem, a także innymi prominentnymi postaciami z pirackiego półświatka. Sposób jego działania oparty na błyskawicznych atakach z zaskoczenia z wykorzystaniem szybkich i zwinnych, choć słabo uzbrojonych okrętów (jego ulubionym była brygantyna Le Victorieux) spowodował nadanie Levasseurowi przydomka Le Buse, czyli “Myszołów”. Warto go zapamiętać, gdyż jego znajomość przyda się nieco później.

Załoga zbirów pod przywództwem Levasseura skupiała się początkowo na napadach i plądrowaniu niewielkich miasteczek, ich łupem padły między innymi Ouidah i pomniejsze skupiska ludności. Nie gardzili także statkami handlowymi, jednak z uwagi na operowanie w rejonach Madagaskaru w ich ręce wpadały stosunkowo nieduże jednostki - zatem z wielkimi sukcesami i bogactwami bywało raczej krucho. W rzeczonym okresie największą zdobyczą Levasseura był holenderski statek Laccadives, wartość zdobytych łupów wyniosła wtedy 75 tys. ówczesnych funtów (co stanowi równowartość ok. 15 milionów euro). Było to wprawdzie sumą wystarczającą na nieco więcej, niż tylko na waciki, ale i tak daleką od oczekiwań załogi i samego Levasseura.
 

Nie ma pirata bez Jolly Rogera

W międzyczasie Levasseur utracił wzrok w prawym oku, uszkodzonym wiele lat wcześniej podczas jednej z utarczek. Zaczął od tego momentu nosić czarną przepaskę na oku, która wkrótce stała się jego znakiem rozpoznawczym i właściwie obok papugi, haka zamiast dłoni i drewnianej nogi dziś stanowi nieodłączny atrybut każdego stereotypowego pirata.

Skarby, skarby, skarby...

Jednak w końcu szczęście dopisało francuskiemu piratowi. Jego współpracownik, dowódca drugiego z okrętów tej najmniejszej możliwej floty pirackiej, John Taylor dostrzegł pewnego dnia na horyzoncie sylwetkę ogromnego statku. Oczywiście wzbudziła ona żywe zainteresowanie obu kapitanów, po uważnym zlustrowaniu obiektu okazało się, że nie jest to zwykły statek handlowy, a uzbrojony po zęby gigantyczny portugalski galeon (informacja dodatkowa: drugi po okrętach liniowych w hierarchii pod względem wielkości i siły ognia okręt bojowy ówczesnej epoki) Nossa Senhora do Cabo. Obu piratom aż zaświeciły się oczy...

… jednak zdroworozsądkowa analiza sytuacji wykazała niezbyt zachęcającą dysproporcję sił. Portugalski okręt dysponował 72 działami, natomiast połączone siły okrętów Levasseura oraz Taylora mogły wystawić jedynie 26 dział, do tego o wiele mniejszego kalibru - czyli o mniejszej sile rażenia i co ważniejsze, krótszym zasięgu. Mówiąc obrazowo, klasyczny atak na portugalski okręt wymagał podpłynięcia na odległość, z której pojedyncza salwa wszystkich 72 dział galeonu pozostawiłaby po obu pirackich okrętach jedynie mgliste wspomnienie i trochę szmatek nadających się najwyżej na chusteczki. Gdyby w oceanach żyły bobry, z pewnością byłyby także zachwycone takim obrotem spraw z racji łatwego dostępu do mnóstwa użytecznych dla nich szczap i drewienek

Jednak gdy już fortuna zaczęła Levasseurowi sprzyjać, to na całego. Po szybkim zapoznaniu się z sytuacją okazało się, że Nossa Senhora do Cabo została bardzo poważnie uszkodzona podczas niedawnego sztormu, stoi na kotwicy, a żeby uchronić okręt przed zatonięciem, załoga została zmuszona do wyrzucenia za burtę całego niepotrzebnego obciążenia... do którego zaliczono także wszystkie 72 działa. Piratom niewiele więcej do szczęścia było potrzeba, zatem zabrali się do dzieła i w niespełna godzinę opanowali galeon bez jednego choćby wystrzału i bez ofiar w ludziach. Warto tutaj dodać, że na kanwie tych wydarzeń Robert Louis Stevenson stworzył swoją najbardziej znaną powieść zatytułowaną “Wyspa skarbów”,

Skoro powiedziało się A, trzeba także powiedzieć B - zatem portugalska załoga otrzymała propozycję nie do odrzucenia w postaci zamustrowania się na szalupach wiosłowych i wyruszenia następnie w krótki rejs na leżącą nieopodal wyspę Reunion. Obaj kapitanowie udali się natomiast na inspekcję ładowni. Tutaj okazało się, że los w dalszym ciągu zdecydował się spoglądać na nich łaskawym okiem. Nossa Senhora do Cabo transportowała niezliczone wręcz ilości sztab złota i srebra, wory pełne diamentów, rubinów i szmaragdów, a także legendarny artefakt templariuszy, czyli płonący krzyż z Goa i mnóstwo innych cennych rzeczy. Dość rzec, że wartość zrabowanych z Nossa Senhora do Cabo skarbów szacuje się obecnie na co najmniej 2 miliardy euro - a są to szacunki bardzo ostrożne z racji braku oficjalnych listów przewozowych i z pewnością zaniżone co najmniej dwukrotnie, albo i bardziej.

W każdym razie każdy z członków załogi okrętów pirackich otrzymał swoją część łupu wynoszącą ówczesne 50 tysięcy funtów (równowartość około 10 milionów euro) oraz garść diamentów. Przeważająca większość skarbu została jednak zagarnięta przez Levasseura jako dowódcę tej grupy piratów.

Na scenę wkracza tajemniczy kryptogram

W 1724 roku rząd Francji ogłosił amnestię dla wszystkich piratów działających na Oceanie Indyjskim, zatem Olivier Levasseur podjął próbę negocjacji z gubernatorem Reunion celem uzyskania ułaskawienia. Spaliły one na panewce, jako że gubernator zażądał zwrotu łupów z portugalskiego galeonu, Levasseur zerwał więc wszelkie próby porozumienia i zniknął. Najpierw ukrywał się na Seszelach, a następnie w różnych miejscach na Madagaskarze, prowadząc dalej piracką działalność - jednak już bez równie spektakularnych sukcesów, co w przypadku Nossa Senhora do Cabo.
 

Gdzieś tutaj Levasseur nagle dokonał żywota.

Noga mu się powinęła na początku 1730 roku, został bowiem schwytany. Istnieje kilka różnych wersji wydarzeń związanych z pojmaniem pirata, mniej lub bardziej romantycznych. Jednak większość poszlak wskazuje na to, że kariera francuskiego korsarza zakończyła się w dość przyziemny (i to dosłownie) sposób - najprawdopodobniej znaleziono go bowiem pijanego w sztok i leżącego twarzą do ziemi w rynsztoku przed jedną z tawern w Fort Dauphin na Madagaskarze. Policjanci szybko rozpoznali w tej postaci poszukiwanego od dawna pirata i doprowadzili pod oblicze sprawiedliwości.

Sąd działał szybko - kara śmierci przez powieszenie. Wyrok miał zostać wykonany 7 lipca 1730 roku o godzinie 17:00 na centralnym placu w stolicy Reunion, Saint-Denis. I został wykonany bez przeszkód, z jednym tylko wydarzeniem odbiegającym nieco od powszechnie przyjętej procedury wieszania skazanego.

Otóż na kilka sekund przed zwolnieniem szubienicy Olivier Levasseur wypluł z ust w tłum widzów zwitek papieru wykrzykując przy tym:
 

“Mes trésors à qui saura comprendre!”

Można to przetłumaczyć w przybliżeniu jako “Mój skarb należy do tego, kto to zrozumie!”.

Ten zwitek papieru zawierał zaszyfrowaną wiadomość utworzoną przez samego Levasseura. Można domniemywać, że dotyczy ona lokalizacji pozostałości łupów zdobytych przez Francuza... domniemania te wynikają z tego, że do dziś wiadomości tej nie udało się nikomu rozszyfrować. Rzecz jasna przez 300 lat podejmowano mnóstwo prób, jednak bez większych skutków.
 

Oryginalny wygląd kryptogramu Oliviera Levasseura.

Sam kryptogram do dnia dzisiejszego nie został choćby w lekkim stopniu naruszony. Składa się z 17 linii zawierających symbole stanowiące odniesienia do loży masońskiej, znaków Zodiaku, dwunastu prac Herkulesa i grymuarów Salomona. Sama ta symbolika stanowi nie lada orzech do zgryzienia dla miłośników łamigłówek, jednak do dziś nie wykryto żadnych poszlak mogących sugerować jakieś ukryte znaczenie użytego przez Levasseura alfabetu.

O wiele ciekawiej wygląda sprawa samej treści kryptogramu. Przez blisko 300 lat podejmowano niezliczone próby jego rozszyfrowania, naturalnie każdym, kto się za to zadanie zabrał, kierowała wizja gigantycznej fortuny ukrytej “gdzieś” w sekretnym miejscu, którego lokalizacja miała rzekomo być ukryta w kryptogramie. Do dziś nie został on jednak odszyfrowany, niemniej jednak można wskazać kilka interesujących ciekawostek będących skutkiem tych wysiłków.

Prawie 300 lat poszukiwań rozwiązania

Pora się więc nimi zająć, zaczynając od tych najsilniej działających na wyobraźnię, a na tych najbardziej przyziemnych kończąc.

Kamienie na plaży Bel Ombre

W 1923 roku wyjątkowo niski poziom wody podczas odpływu ujawnił 12 zagadkowych znaków wyrytych na skałach na plaży Bel Ombre na największej wyspie Szeszeli, Mahé (warto pamiętać, że właśnie na Seszelach Levasseur ukrywał się przez prawie dwa lata). Ktoś bardziej spostrzegawczy skojarzył, że znaki te były identyczne z występującymi w kryptogramie legendarnego pirata. Drobiazgowe przeszukanie dostępnych archiwów przyczyniło się do odnalezienia mapy części tej samej wyspy wraz z plażą Bel Ombre sporządzonej przez nieznanego autora i wydanej w 1735 roku.
 

Fragment znaków znalezionych na plaży Bel Ombre.

Naniesiono na niej te same znaki w różnych lokalizacjach, jeden z nich znajdował się dokładnie w miejscu odkrytej skały. Na samej mapie widniała także informacja o treści “ziemia należąca do la Buse”… w domyśle “Myszołowa”, a więc Levasseura. Rzecz jasna przeszukano gruntownie pozostałe lokalizacje oznaczone tajemniczymi symbolami na mapie, jednak bez jakichkolwiek rezultatów.

Zaszyfrowany testament Bernardina Nageona de L’Estanga

Inną interesującą poszlaką okazał się być testament innego pirata, zmarłego w 1800 roku Bernardina Nageona de L’Estanga, który zawierał zaszyfrowaną wiadomość do jego brata i bratanka. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie to, że do zaszyfrowania testamentu pirat wykorzystał alfabet łudząco podobny do zastosowanego przez Levasseura. Jego odszyfrowanie okazało się jednak bardzo proste, a w samym testamencie Bernardin Nageon de L’Estang stwierdził, że odnalazł niewielką część skarbu Oliviera Levasseura, podzielił go na cztery części i ukrył we miejscach oznaczonych symbolami podobnymi do odkrytych na skale na plaży Bel Ombre. Potomkowie de L’Estanga zdołali znaleźć dwie z czterech skrytek. Zawierały one jednak pewną ilość złotej i srebrnej biżuterii, nie dało się jednoznacznie stwierdzić, że pochodziła one z portugalskiego galeonu złupionego przez Levasseura.

Dziwne teorie Reginalda Cruise-Wilkinsa

W 1947 roku pewien Anglik, Reginald Cruise-Wilkins zabrał się za gruntowną analizę kryptogramu i wszystkich dostępnych na jego temat dokumentów. Aż do swojej śmierci w 30 lat później nie zdołał choćby zbliżyć się o krok do jego pełnego rozszyfrowania, poczynił jednak sporo interesujących spostrzeżeń. Niektóre z nich brzmiały bardziej, inne mniej sensownie, jednak rzuciły nieco światła na sam kryptogram.

To właśnie Wilkins wskazał na wspomniane przeze mnie nieco wcześniej odniesienia zastosowanej przez Levasseura symboliki do loży masońskiej, dwunastu prac Herkulesa, grymuarów Salomona i znaków Zodiaku. Doszedł do wniosku, że cały kryptogram stanowią trzy odrębne wiadomości. Do poprawnego odszyfrowania treści należałoby według Wilkinsa przestrzegać kolejności dwunastu prac Herkulesa (sam twierdzi, że doszedł do dziesiątej pozycji). Nie wiadomo jednak w jaki sposób należałoby to zalecenie zrealizować. Odszyfrowana treść miałaby się natomiast składać z opartego o symbolikę masońską i Zodiak wyjaśnienia dotyczącego lokalizacji skarbów (część pierwsza kryptogramu), rebusa wskazującego na sposób dotarcia do kryjówki (część druga) oraz opisu pułapek i niebezpieczeństw czyhających na śmiałka (część trzecia). Wilkins twierdził również, że zdołał częściowo rozszyfrować środkową część kryptogramu, dzięki której miejsce ukrycia skarbu przez Levasseura miałoby znajdować się przez cały czas pod wodą, a dostęp do niego broniony rzekomo jest przez silne i niebezpieczne fale.
 

Sztucznie utworzone wejście do jaskini odkrytej przez Reginalda Cruise-Wilkinsa

Wilkins odwiedził także wyspę Mahé i po drobiazgowych poszukiwaniach zdołał nawet odkryć jaskinię o podobnych cechach, jakie opisywał. Była ona ukryta pod wodą, bez dostępu od strony lądu. Po przebiciu się przez strop i przeszukaniu ku rozczarowaniu Wilkinsa okazało się, że nie ma w niej śladu po skarbie Levasseura. Ale nie oznaczało to, że jaskinia była zupełnie pusta. Wilkins znalazł w niej trochę drobiazgów świadczących o tym, że pomimo dostępu wymagającego pokonania wyjątkowo złośliwych fal, a następnie nurkowania, była ona odwiedzana przez piratów - znajdowały się w niej stare pistolety, monety, szpady, fragmenty odzieży, a nawet usypany przez kogoś niewielki grobowiec kryjący wewnątrz trumnę ze zwłokami anonimowego pirata.

Charles Bourrel de la Roncière i jego fałszywka

W 1934 roku francuski historyk i zamiłowany marynista, Charles Bourrel de la Roncière opublikował książkę zatytułowaną “Le Flibustier mysterieux : Histoire d'un trésor caché Broché” (w wolnym tłumaczeniu Piracka tajemnica: opowieść o ukrytym skarbie”), w której dokonał gruntownej analizy zagadki, zdołał przypisać litery większości symboli widniejących na kryptogramie i uznał, że potrafi odszyfrować ukryty tekst.
 

Klucz do kryptogramu opracowany przez Roncière’a.

Oto dosłowne brzmienie tekstu według Roncière’a:

aprè jmez une paire de pijon tiresket
2 doeurs sqeseaj tête cheral funekort
filttinshientecu prenez une cullière
de mielle ef ovtre fous en faites une ongat
mettez sur ke patai de la pertotitousn
vpulezolvs prenez 2 let cassé sur le che
min il faut qoe ut toit a noitie couue
povr en pecger une femme dhrengt vous n ave
eua vous serer la dobaucfea et pour ve
ngraai et por epingle oueiuileturlor
eiljn our la ire piter un chien tupqun
lenen de la mer de bien tecjeet sur ru
nvovl en quilnise iudf kuue femm rq
i veut se faire dun hmetsedete s/u dre
dans duui ooun dormir un homm r
esscfvmm / pl faut n rendre udlq
u un diffur qecieefurtetlesl

Nie trzeba biegle znać francuskiego, by dostrzec brak sensu w powyższym tekście (pomimo dodania do niego spacji zwiększających nieco czytelność). Roncière doszedł także do wniosku, że zdoła także rozpracować cały szyfrogram i w swojej książce zaprezentował także jego treść:

"Prenez une paire de pijon, virez
les 2 coeurs...tête de cheval... une kort
fil winshient écu prenez une cuillière
de mielle... outre vous en faites une ongat
mettez sur le passage de la...
...Prenez 2 liv cassé sur le chemin
Il faut... toit à moitié couvé
pour empêcher une femme... vous n'avez
qu'à vous serrer la... pour veni
... épingle ...juillet...
.. faire piter un chien turc un
... de la mer... bien sécher et sur
... qu'une femme qui
veut se faire d'un...
dans... dormir un homme
... faut en rendre...
qu'un diffur..."

Ci z Was, którzy znają dobrze francuski, mogą sami ocenić sensowność przesłania, natomiast wszystkim pozostałym oszczędzę fatygi i wrzucę na szybko sklecone tłumaczenie z wykorzystaniem Google Translate:

"Weź parę pijonów, skręć
dwa serca ... głowa konia ... kort
wygrywający ekwipunek wziąć łyżkę
mielle ... poza tym sprawisz, że to ongat
umieścić na przejściu ...
... weź 2 drogi zniszczone po drodze
Musisz ... na wpół rozkopany dach
aby zapobiec kobiecie ... której nie masz
niż potrząsać ... dla veni
... przypnij ... Lipiec ...
... ułóż tureckiego psa siusiu
... od morza ... suche i suche
... że kobieta, która
chce być ...
w ... spać z mężczyzną
... muszę oddać ...
że diffur ... "

Jednak należy wspomnieć tutaj o tym, że efekty pracy Roncière’a opierają się na tak zwanej drugiej wersji kryptogramu, rozbudowanej o kilka szkiców oraz parę dodatkowych linii zakodowanego tekstu. Problem jednak polega na tym, że jest to stuprocentowa fałszywka wykonana około 150 lat później, zaś dodatkowy tekst wprawdzie wykorzystuje alfabet Levasseura, ale jest zakodowany prościutkim algorytmem zwanym szyfrem Cezara (opartym o proste przesunięcie i podstawianie znaków).

Uwaga, schodzimy na ziemię.

Nadeszła pora na pozostawienie legend, bogactw oraz całej tej niezwykle pociągającej otoczki za progiem i skupienie się na samym szyfrze. Pierwsza, dość istotna kwestia wiąże się z alfabetem użytym przez Levasseura - jest to element tzw. szyfru masońskiego (stąd właśnie odniesienia do wolnomularstwa), w którym każdej literze odpowiada symbol, a klucz do szyfru podawany jest w postaci figur geometrycznych. Poniższy przykład powinien najlepiej zaprezentować całą ideę szyfru masońskiego.
 

Klucz do klasycznego szyfru masońskiego oraz zaszyfrowana tą metodą wiadomość.

Biorąc pod uwagę tę możliwość, Charles Bourrel de la Roncière odtworzył klucz i przypisał odpowiednie litery każdemu z symboli. Efekty tego widzieliśmy powyżej. Niezbyt imponujące, nieprawdaż?

Kamień z Reunion

W 1994 roku na wyspie Reunion dokonano ciekawego odkrycia. Mieszkaniec wyspy, Joseph Guy Germain Tipveau wędrując ścieżką prowadzącą przez Wąwóz Nieszczęść (Ravine à Malheur) znalazł pewien nietypowy kamień. Po bliższych oględzinach okazało się, że wyryte zostały na nim trzy symbole występujące także na sławnym kryptogramie.
 

Kamień znaleziony na Reunion

Kamień ten jest o tyle ciekawy, że wyryto na nim literę A, która jest jedynym symbolem spoza szyfru masońskiego, jaką znaleźć można na kryptogramie. Co więcej, występuje ona trzykrotnie w jego treści, z pewnością jej użycie w kryptogramie i na kamieniu nie jest przypadkowe. Niestety nieznane jest oryginalne położenie kamienia (nikt nie postarał się o jego zapamiętanie).

Na zakończenie parę mniej lub bardziej absurdalnych rozkminek mojego autorstwa

Oczywiście do dziś pojawiają się głosy podające w wątpliwość istnienie samego skarbu i twierdzące, że Levasseur po prostu zrobił sobie niezwykle wyrafinowany kawał... niemniej jednak dostępne zapiski i informacje stanowią dość istotne poszlaki przemawiające za tym, że zaszyfrowana wiadomość pirata nie musi wcale być dowcipem. Problem jednak polega na tym, że wokół samego kryptogramu Oliviera Levasseura narosło mnóstwo mitów i hipotez, z których większość jest bzdurna już na pierwszy rzut oka, a spora część opiera się dodatkowo na niesprawdzonych informacjach. Oddzielenie ziarna od plew było zatem dość czasochłonnym zajęciem. Niemniej jednak postanowiłam dołożyć swoją cegiełkę do tej całej historii i zaprezentować własne przemyślenia. Są to luźne gdybania, bez żadnych dowodów mogących stanowić poparcie dla ich słuszności.

• Faktem niepodważalnym jest to, że Levasseur wraz z kompanami zagarnęli łup o niezwykłej wręcz wartości. Nawet po wypłaceniu należnej doli członkom załogi wciąż około 90% jego wartości pozostało pod kontrolą francuskiego pirata.
• Nie ma żadnych doniesień o jakichkolwiek większych wydatkach lub inwestycjach poczynionych przez Levasseura, ani w rejonie Reunion, ani gdziekolwiek indziej na świecie. Zakup kawałka plaży (widniejącego na mapie z 1735 r.) na zapomnianym przez wszystkich odludziu to groszowa sprawa. Zakładając, że Levasseur w ogóle zaprzątał sobie głowę zakupem ziemi, zamiast po prostu ją zająć bez pytania.
• Levasseur doskonale wiedział, co się święci po zerwaniu przez niego negocjacji z gubernatorem Reunion. Miał blisko trzy lata na ukrycie skarbu gdzieś w dogodnym miejscu. Warto tutaj wspomnieć o tym, że po Oceanie Indyjskim poruszał się równie sprawnie, co każdy z nas po własnym przedpokoju, a dodatkowo nie stanowiły dla niego żadnej tajemnicy akweny położone bliżej Europy. W każdym razie nikt nie wie, co stało się z ogromną fortuną zrabowaną z Nossa Senhora do Cabo.
• Z dostępnych informacji wiadomo, że Levasseur był człowiekiem wysoko wykształconym o ponadprzeciętnej inteligencji. Dodatkowo cechował się znakomitą znajomością matematyki. Warto w tym momencie wspomnieć, że żeglowanie i nawigacja na początku XVIII wieku wymagała regularnego dokonywania wielu żmudnych obliczeń matematycznych (i to z gatunku tych nietrywialnych), choćby w celu prawidłowego określenia pozycji geograficznej. Olivier Levasseur znany był z tego, że obliczenia, które typowemu oficerowi nawigacyjnemu zajmowały co najmniej godzinę z wykorzystaniem do tego celu papieru i ołówka, on wykonywał błyskawicznie w pamięci. Oznacza to, że był osobą, która jak najbardziej była zdolna do opracowania skomplikowanego szyfru, tym bardziej nudząc się w więziennej celi.
• Sam kryptogram może być po prostu formą wyrafinowanego kawału będącego rodzajem zemsty pirata na tych, którzy... no właśnie, na kim? Nie oddał kryptogramu swoim prześladowcom, tylko losowym ludziom obserwującym jego egzekucję.
• Litera A wyryta na kamieniu i występująca w kryptogramie ma kształt trójkąta. Być może precyzyjnie dobrana lokalizacja kamienia pozwalała jego odkrywcy na wyznaczenie kierunku (“kursu”) lub azymutu, w którym należy się udać po skarb. Oczywiście w połączeniu z informacjami dostępnymi po odkodowaniu kryptogramu.
  Warto jednak zwrócić szczególną uwagę na prawą stronę kamienia (na zdjęciu zamieszczonym nieco wcześniej). Jak widać, spora część została odłamana zamazując nieco ostatni z symboli, jednak jest on na tyle widoczny, że jego pierwotny kształt A✟Γ wydaje się być oczywistym wnioskiem. Nasuwa to na myśl dwie możliwe interpretacje tego znaku. Pierwsza z nich to odniesienie do Krzyża Południa oraz dwóch jego najważniejszych gwiazd, czyli Alfa Crucis (Acrux - A) oraz Gamma Crucis (Gacrux - Γ). Jak pewnie większość z Was wie doskonale, Krzyż Południa był jednym z najważniejszych obiektów nawigacyjnych na półkuli południowej, nic więc dziwnego, że doświadczony żeglarz jakim był Levasseur automatycznie wykorzystał go jako punkt odniesienia. Druga interpretacja odnosi się bezpośrednio do loży masońskiej, jako że A można potraktować jako symbol Cyrkla, zaś Γ jako Węgielnicę.

Jedziemy po bandzie...

Pora na coś naprawdę abstrakcyjnego. A jeśli Olivier Levasseur był geniuszem na miarę Leonardo da Vinci lub Alberta Einsteina? W takim przypadku można byłoby wysuwać daleko idącą hipotezę, na mocy której pirat użył szyfru z kluczem jednorazowym (ang. one-time pad) lub techniki szyfrowania zaprzeczalnego (ang. Deniable encryption). Nie wdając się w zbędne szczegóły, obie powyższe metody pozwalają na zaszyfrowanie wiadomości tak, że dwa różne klucze deszyfrujące pozwalają odkodować dwie różne (!) wersje oryginalnego tekstu. Używając przejrzystego (mam nadzieję) przykładu:

Niech W1 i W2 oznacza oryginalne wiadomości o różnej treści, K1 i K2 - klucze szyfrujące, a Sz - wiadomość zaszyfrowaną.

Szyfrowanie wiadomości W kluczem K oznaczamy jako Sz = W * K.

Zatem zabieramy się do dzieła:

Sz = W1 * K1 (szyfrujemy pierwszą wiadomość W1 kluczem K1)
K2 = Sz * W2 (szyfrujemy uprzednio zaszyfrowaną wiadomość W1, czyli Sz kluczem W2 generując w ten sposób klucz K2)

Zakładając w takim razie, że nasze szyfrowanie działa w obie strony, proces dekodowania możemy zapisać w następujący sposób:

Sz \ K2 = W2 (dekodujemy zaszyfrowaną wiadomość używając klucza K2 uzyskując w ten sposób wiadomość W2)


oraz

Sz \ K1 = W1 (dekodujemy zaszyfrowaną wiadomość używając klucza K1 uzyskując w ten sposób wiadomość W1)


Brzmi niejasno? Oto wyjaśnienie - mając zaszyfrowany tekst i znając dwa klucze, możemy z tego uzyskać dwie oryginalne wiadomości o różnej treści, używając raz jednego klucza, raz drugiego.

Czemu służyć mają powyższe wynurzenia teoretyczne? Wyjaśnienie jest bardzo proste. Załóżmy mianowicie, że jeden z kluczy jest bardzo skomplikowany, a drugi banalnie łatwy do odgadnięcia (na przykład opierający się na zwykłym podstawieniu liter pod symbole). Osoba, która zabiera się za odkodowywanie tak spreparowanego szyfrogramu dość szybko znajduje pasujący klucz, odczytuje wiadomość i z rozczarowaniem stwierdza, że nie ma w niej nic interesującego - żadnej lokalizacji skarbu, metody jego odnalezienia itp. Ale szyfrogram zawiera jeszcze drugą wiadomość, do odczytania której należy najpierw odkryć drugi klucz.…

Brzmi fascynująco, nieprawdaż? No to teraz kubeł zimnej wody na głowę (sama sobie funduję Ice Bucket Challenge ) - szyfrowanie z kluczem jednorazowym zostało wynalezione dopiero w 1917 roku. Czy działający w pierwszej połowie XVIII wieku francuski pirat był w stanie samodzielnie opracować tak zaawansowaną technikę szyfrowania, mimo niewątpliwie ogromnej wiedzy matematycznej?

Autor: D.K., opracowano dla serwisu paranormalne.pl.  
Wyrażam zgodę na powielanie artykułu w innych serwisach internetowych
wyłącznie po zaopatrzeniu w przypis zgodny z poniższym wzorem:

Artykuł powstał dla serwisu paranormalne.pl, autor: D.K.

Nie, tytuł tego tekst nie jest clickbaitem. Nie jest nawet naciągany. NAPRAWDĘ największy ruchomy radioteleskop na Ziemi zostanie dziś wieczorem skierowany na przedziwny obiekt przelatujący przez Układ Słoneczny właśnie po to, by wykryć ewentualne sygnały wysyłane przez urządzenia obcych

Kilka dni temu pisaliśmy o dziwnym, podłużnym obiekcie, który nadleciał z przestrzeni międzygwiezdnej i niedawno minął Słońce. Nadano mu nazwę ʻOumuamua i początkowo sądzono, że może to być kometa – to one mają bardzo wydłużone orbity sięgające granic Układu Słonecznego. Okazało się jednak, że ʻOumuamua nie tylko nie wykazuje charakterystycznej dla komet aktywności, ale też jej orbita nie pasuje do tego schematu.

Im więcej dowiadywaliśmy się o obiekcie, tym stawał się dziwniejszy. Obserwacja zmian jego jasności pokazała, że jest bardzo wydłużony – na około 400 metrów długości przy zaledwie 50 metrach szerokości. Pomiary jego masy pokazały, że jest bardzo gęsty – jego wnętrze zwiera prawdopodobnie dużo metalu.

Każdy z tych faktów podanych oddzielnie jest już sensacją – nigdy dotąd nie wykryliśmy w Układzie Słonecznym obiektu międzygwiezdnego, nie potrafimy też wyjaśnić, dlaczego może mieć tak dziwny kształt. A wszystkie informacje zebrane razem są na tyle intrygujące, że badacze zdecydowali się sprawdzić, czy przypadkiem ʻOumuamua nie jest statkiem wysłanym przez pozaziemską cywilizację.




To trzeba zbadać

Oczywiście naukowcy są mocno sceptyczni czy raczej mają realistyczne podejście – szanse, by był to obiekt sztuczny są minimalne. Ale też jednocześnie okazja jest zbyt ważna, by ją zlekceważyć.

Dlatego dziś od godziny 21.00 czasu polskiego radioteleskop Green Bank, największa na świecie lądowa konstrukcja ruchoma, zostanie skierowany na ʻOumuamuę. Obiekt znajduje się w odległości dwóch jednostek astronomicznych (czyli odległości Ziemia-Słońce) od Ziemi i wciąż się oddala. Jednak czułość radioteleskopu pozwoli wykryć sygnał o sile zbliżonej do emisji telefonu komórkowego. Pierwsza faza nasłuchu będzie prowadzona przez 10 godzin, planowane są dalsze cykle. Całą akcję sfinansuje projekt Breakthrough Listen, który zajmuje się poszukiwaniem życia poza Ziemią.

ʻOumuamua wydaje się lecieć zbyt wolno, by była międzygwiezdnym statkiem kosmicznym. Jednak możliwy jest scenariusz, w którym obcy mają gdzieś w pobliżu większy statek, a wykryty u nas obiekt jest tylko próbnikiem badającym teren. Jeśli faktycznie tak jest i próbnik wysyła sygnał do macierzystego statku, powinniśmy się o tym dowiedzieć. Przeszkodą mogą być sygnały mające bardzo wąską wiązkę, która ominęłaby Ziemię.

Choć małe są szanse, byśmy wykryli transmisję, to wspaniałe jest, że takie okazje traktowane są poważnie. W książce Stanisława Lema „Opowieści o pilocie Pirxie” przez Układ Słoneczny przelatywał obiekt niezwykle podobny do ʻOumuamuy i szansa na jego eksplorację została zmarnowana. Czyżby ludzkość uczyła się czegoś z literatury science-fiction?

Przy okazji – “Opowieści o pilocie Pirxie” bardzo, bardzo polecamy. To absolutnie znakomita książka.
 

Każda rodzina ma swoje własne świąteczne tradycje. Niektórzy zostawiają dla Świętego Mikołaja ciasteczka i mleko zanim pójdą spać, inni wolą pozostawić cygara i piwo, bo starsze dzieci wiedzą, że Mikołaj reaguje także na imię ''Tata". 

Jednak w większości, świąteczne tradycje pozostają takie same w całych Stanach Zjednoczonych. Tego samego nie można jednak powiedzieć o reszcie świata. Oto krótka lista dziwnych świątecznych zwyczajów z całego globu.

1. Mari Lwyd

fot/google

Na południu Walii jeden szczęśliwy mieszkaniec wioski jest wybierany w każdą Wigilię do paradowania po miasteczku z końską czaszką udekorowaną wstążkami na kiju. Aby było jeszcze ciekawiej, do tyłu czaszki przyczepiony jest biały materiał zakrywający niosącego. Czaszka nazywa jest Mari Lwyd, co oznacza ''Szara Klacz'', sama tradycja pochodzi z 1800 roku i ma przynosić szczęście. 

2. Ręce precz od ciasteczek Mikołaja

Rodziny z Południowej Afryki miały dość tego, że późno w nocy ich dzieci zjadały ciasteczka pozostawione dla Świętego Mikołaja. Aby temu zapobiec, wymyślono straszną historię, którą przekazywano od domu do domu. Dotyczyła ona fikcyjnego (o ile wiemy) chłopca imieniem Danny, który został zabity przez własną babcię, która przyłapała go na podjadaniu ciasteczek Mikołaja. Mówi się, że duch Danny'ego nawiedza w święta domy niegrzecznych dzieci w Południowej Afryce. Jeżeli to nie zniechęca cię od słodyczy, to nic nie da rady. 

3. Dobra czarownica, zła czarownica

fot/google

Frau Perchta to czarownica, która może być albo hojna, albo po prostu zła. Wierzą w nią Niemcy i Austriacy. Jej historia pochodzi z legendy o bogini środowiska z Alp, która porozumiewa się z ludźmi jedynie podczas świąt. Dzisiejsza inkarnacja Perchty ukazuje się podczas 12 dni przed Wigilią i może wynagradzać dobrych, albo surowo karać złych- grzeszników czeka rozprucie. Podczas świątecznych parad często jest przedstawiana jako staruszka otoczona stworzeniami w maskach.

4. Pożegnanie ze starym

W Gwatemali świąteczną tradycją są gruntowne porządki, które mają symbolizować pozbywanie się starego i robienie miejsca na nowe. Pod koniec sprzątania niepotrzebne przedmioty z każdego domu w sąsiedztwie są razem zbierane w duży stos, na szczycie którego umieszcza się statuę diabła. Mówi się, że kiedy całość spłonie, odejdą z nią wszystkie złe omeny z całego roku.

5. 13-nasto metrowa koza

fot/google

W 1966 roku mieszkańcy małego szwedzkiego miasteczka, Gavle, rozpoczęli tradycję budowy jasno oświetlonej i świątecznie zdobionej 13-nasto metrowej kozy ze słomy. Jednak od samego początku buntowniczy mieszkańcy znajdywali nowe, kreatywne sposoby na zniszczenie kozy. Jednego roku ktoś próbował nawet porwać ją za pomocą helikoptera. 

Źródło: https://the-line-up....r=recirculation

Statua Mothmana w Zachodniej Wirginii, fot/google

fot/google

fot/google

fot/google

fot/google

fot/google

fot/google