Shelly Miscavige i Leah Remini, fot/google

David i Shelly Miscavige, fot/google

Katie Holmes i Tom Cruise, fot/google

''Dziura", fot/Sinar Parman

Coś w temacie zimowo-smogowym.

Belgia była w latach międzywojennych wysoce uprzemysłowionym krajem. Znajdowało się tam wiele kopalń węgla kamiennego, rozwinęło się hutnictwo i przemysł. Jednym z miejsc, w którym fabryki takie zagęściły się silnie, była dolina rzeki Mozy na północ od Liege. Na krótkim odcinku o długości 20 kilometrów zlokalizowane były cztery duże koksownie, trzy walcownie, cztery huty szkła i trzy huty cynku, fabryka nawozów sztucznych oraz kilka mniejszych zakładów. Najnowszym była uruchomiona w 1930 roku huta cynku w Tilleur.
Każda taka fabryka spalała na swoje potrzeby ogromne ilości węgla, dym trafiał do powietrza. Huty cynku przerabiały rudy siarczkowe poprzez powolne prażenie, zasiarczone spaliny trafiały do powietrza. Na dodatek użytek fluorytu jako topnika powodował, że dymy z hut zawierały znaczne ilości fluorowodoru. Dopóki silny wiatr znad morza przewietrzał dolinę między wzgórzami, nie było problemu.

Na początku grudnia 1930 sytuacja uległa jednak zmianie. Temperatura bardzo spadła, wyż nad Europą zatrzymał normalną cyrkulację, pojawiła się inwersja temperatury - powietrze w warstwach przyziemnych było wyraźnie chłodniejsze od tego powyżej. W takiej sytuacji ustaje konwekcja, ciepłe spaliny z kominów fabryk ochładzają się w przyziemnych warstwach atmosfery. Po dotarciu do granicy inwersji napotykają powietrze równie ciepłe lub cieplejsze. Przestają się zatem unosić i rozpływają się na boki, gromadząc w przestrzeni nad ziemią. Gdy ukształtowanie terenu sprzyja zaleganiu "jeziora" wychłodzonego powietrza a wiatr jest słaby, dymiące kominy domów i fabryk generują poważne zadymienie, które w połączeniu z mgłą w wilgotnym powietrzu tworzy smog. Właśnie dlatego miasta położone na terenach o charakterze kotliny bądź doliny mają zimą duży problem z jakością powietrza.

Smog w dolinie Mozy z dniach 1-5 grudnia osiągnął wyjątkowe natężenie. Widoczność silnie spadła, a ludzie o wrażliwym układzie oddechowym zaczynali się dusić, odczuwając palenie w piersi. Mieszanka pyłów, sadzy, tlenku węgla, tlenków siarki i fluorowodoru utrzymująca się na terenie zamieszkanym przez kilka tysięcy osób, zabiła w krótkim czasie 65 osób. Wiatr powiewał słabo od wschodu, dlatego chmura zaczynała się zaraz za Liege ale nie obejmowała miasta, rozwiewała się dopiero za Huy, gdzie teren wokół doliny wyraźnie spłaszczał się.

Zdarzenie wywołało duże zaskoczenie. Początkowo władze uznały, że przyczyną zgonów był po prostu chłód, doniesienia jakoby przyczynił się do tego dym z niedawno otwartych fabryk dementowano jako plotki. Jednak incydenty trującej mgły zaczęły się powtarzać. Po dwóch dniach ze smogiem w lutym 1931 zachorowało kilkadziesiąt osób. Kolejny, trwający kilka dni incydent smogowy z połowy kwietnia spowodował masowe padnięcie wypasanego w dolinie bydła. Po protestach i marszach lokalnej ludności, sprawę zaczęto wreszcie porządnie badać. Komisja ministerstwa zdrowia opisała, że w wyniku zastoju powietrza, dużych emisji tlenków siarki z 27 okolicznych zakładów przemysłowych i mgły znad morza, w dolinie powstała kwaśna mgła kwasu siarkowego IV, który podrażniał płuca. W późniejszym latach inny badacz większą rolę przypisał związkom fluoru, głównie w formie kwasu fluorokrzemowego.

Był to najgorszy taki przypadek w Europie aż do Wielkiego Smogu w Londynie w grudniu 1952 roku, kiedy to kilka dni silnego zadymienia przyczyniło się do śmierci kilkunastu tysięcy ludzi.

Artykuł z bloga:

https://curioza.blog...nad-belgia.html

tam też źródła

Jednym z najwcześniejszej udokumentowanych opisów teleportacji, wtedy, ponad sto lat temu zwanej ,,przekazywaniem materii na odległość", było opowiadanie pt. "The Man Without a Body" autorstwa Edwarda Page'a Mitchella z 1877 roku. Dziesiątki lat później w złotej erze rozwijającej się fantastyczno-naukowej myśli ludzkiej powstawało multum opcji teleportacji, od rozbijania obiektu teleportowanego na atomy, który następnie wiernie odtwarzano, po sposób, który polegał na trójwymiarowym systemie skanującym obiekt teleportowany na fundamentalnym poziomie, a następnie wysyłania bazy danych zeskanowanego obiektu do stacji docelowej i składanie go w takim miejscu z zapasów materii organicznej tam dostępnej. Nie ważne z jakim dziełem kinowym, serialowym, czy powieściowym mielibyśmy do czynienia, teleportacja większych niż poziom subatomowy obiektów wciąż pozostaje w sferze marzeń. Jednak nie byłyby to bardzo, bardzo odległe marzenia, gdyż teleportacja jest możliwa, nawet uwzględniając zbudowanie takiej technologii w oparciu o fakt, iż cząstki w naszym ciele też są splątane, a fizyka kwantowa, ,,kwantowej teleportacji" nie zabrania. 

Teleportacja kwantowa człowieka oznacza dla niego całkowity rozkład jego ciała - rozkład oryginalnego obiektu. Gdy po takowym procesie zostaniemy z powrotem ,,złożeni do kupy", wciąż jesteśmy tą samą osobą w sensie przenośnym, ale całkowicie nową osobą w sensie dosłownym. Być może podczas niezaprzeczalnie skomplikowanego procesu teleportacji, materialne składniki ciała i mózgu są transmitowane bezbłędnie. Ae czy mamy gwarancję, co się dzieje ze składnikami niematerialnymi? Teleportacja kwantowa jest niewątpliwie procesem osobliwym, pozostawiającym masę pytań; dziś pcha ona naukowców i myślicieli do dość specyficznych konkluzji. Jeśli bowiem, w wyniku teleportacji, ciało człowieka zostaje zrekonstruowane idealnie, dlaczego towarzysząca mu świadomość, czy dusza nie miałaby również zostać idealnie skopiowana?

Jeśli teleportacja ludzi ma zostać kiedykolwiek urzeczywistniona, ludzie bez wątpienia będą wyrażać obawy, co do jej skuteczności i reperkusji dla ich osobowości, która albo zostanie przetransportowana i odtworzona w identycznym - wejściowym - stopniu, albo narodzi się na nowo... lub jej nie będzie. Rozszaleje się debata na temat konsekwencji etycznych i teologicznych, co najmniej równie gwałtowna, jak w przypadku klonowania ludzi. Rozłam w Kościele? Ustawienie limitu wiekowego teleportowania? Co nas zatem czeka?

Źródło: "David Darling: Teleportacja", 2006, Wyd. Amber

Więzienie o zaostrzonym rygorze na wyspie Alcatraz

Trzej panowie, którzy postanowili dać dyla bez pytania o zgodę.

Pan Eastwood grzebie w ścianie, bo mu tak kazali, mimo ewidentnego bólu zęba trzonowego.

Głowy wykonane przy użyciu więziennej wariacji na temat techniki papier-mâché

Idealna noc na odświeżającą kąpiel w Zatoce San Francisco

• Sprawny pływak jest w stanie przepłynąć odcinek o długości dwóch kilometrów w około 60 minut. Mówimy tutaj z jednej strony o pływaniu w basenie, a z drugiej o osobie pływającej jedynie rekreacyjnie, nie o zawodnikach startujących w triathlonie.
• Czas przeżycia w zimnej wodzie różni się w zależności od źródła, jednak stosunkowo nieznacznie. Opierając się na danych United States Search and Rescue Task Force możemy przyjąć, że w wodzie o temperaturze 10 °C przeciętny człowiek zachowa przytomność przez mniej więcej godzinę, szanse przeżycia maleją praktycznie do zera po około dwóch godzinach.
• Frank Morris w chwili ucieczki miał 36 lat, bracia Anglin odpowiednio 31 i 32 lata. O ile nie wiadomo absolutnie niczego o zdolnościach pływackich Morrisa, o tyle bracia Anglinowie znani byli powszechnie ze swoich umiejętności oraz dodatkowo okazjonalnego uprawiania popularnego „morsowania”, czyli krótkich kąpieli w lodowatej wodzie.

Opcje do wyboru, jakie mieli przed sobą uciekinierzy

• 14 czerwca odnaleziono dryfujące nieopodal południowego wybrzeża Angel Island wiosło. Nie udało się jednak określić jego pochodzenia.
• Tego samego dnia, mniej więcej o tej samej porze i w tym samym rejonie wyłowiono z morza zawinięty szczelnie w folię pakunek zawierający portfel oraz listę danych kontaktowych krewnych braci Anglinów.
• 21 czerwca znaleziono resztki materiału przypominającego ten stosowany do produkcji płaszczy przeciwdeszczowych dostarczanych między innymi do więzienia Alcatraz. Płaszcze takie były jednak dostępne również w normalnej sprzedaży. Resztki te znaleziono w okolicach południowego filaru mostu Golden Gate.
• W październiku tego samego roku opublikowano raport norweskiego statku SS Norefjell, którego załoga twierdziła, że dostrzegła unoszące się na wodzie ciało. Zdarzenie to miało miejsce 17 lipca, około 28 kilometrów na zachód od Golden Gate. Nie podjęto jednak próby wyłowienia zwłok, nie wiadomo więc czyje ciało zaobserwowali Norwegowie. Szansa na to, by był to jeden z trójki uciekinierów były znikome (ciało topielca zazwyczaj nie unosi się na powierzchni wody po miesiącu przebywania w morzu), najprawdopodobniej były to zwłoki samobójcy, który pięć dni wcześniej skoczył z Golden Gate.
• Kilka miesięcy później w rejonie wskazanym przez załogę norweskiego statku znaleziono na brzegu ludzkie kości. Ich badanie pozwoliło uznać, że należą do mężczyzny w wieku Franka Morrisa i podobnego do niego wzrostu. Pochowano je z należytym szacunkiem pod nazwiskiem „John Bones Doe”.

• Odnalezienie śladów tratwy (a konkretniej pozwijanych resztek płaszcza przeciwdeszczowego) na południowym brzegu Angel Island w dniu 12 czerwca, a więc dzień po ucieczce. Co więcej, policjant, który znalazł płaszcz, opisał, pomierzył i sfotografował ślady stóp biegnące od płaszcza i ginące na twardym gruncie. Ślady wskazywały jednak na obecność tylko jednej osoby. Ta poszlaka została całkowicie zlekceważona przez prowadzących śledztwo.
• Rankiem 12 czerwca komisariat policji w Sausalito (leżący w odległości ok. 4 kilometrów na północ od północnego końca Golden Gate) otrzymał zgłoszenie o kradzieży niebieskiego Chevroleta 150 z 1955 roku o nr rejestracyjnym KPB-076.
• 12 czerwca zgłoszono także kradzież niewielkiej łodzi z przystani po wschodniej stronie Angel Island.
• 12 czerwca, około godziny 11:30 w położonym około 160 kilometrów na wschód od Golden Gate mieście Stockton policja otrzymała zgłoszenie od motocyklisty twierdzącego, że został wręcz zepchnięty z drogi przez trzech mężczyzn jadących z dużą prędkością niebieskim Chevroletem.

Różnego rodzaju interesujące ślady, być może powiązane z ucieczką

Symulacja pływów i prądów w noc ucieczki. Większe obiekty to hipotetyczne tratwy ze zbiegami.

• Wszelkie próby dotarcia w linii prostej do Angel Island (w kierunku północnym) lub do wybrzeża San Francisco (w kierunku południowym) były z góry skazane na niepowodzenie. Po prostu występujące w tym okresie prądy były zbyt silne, by nawet najsprawniejszy pływak był w stanie sobie z nimi poradzić.
• Jedyną szansę powodzenia uciekinierzy mieli tylko wtedy, gdy wyruszyli na morze z północnego brzegu wyspy Alcatraz kierując się od razu w kierunku zachodnim. Co więcej, musieli to zrobić w bardzo wąskim oknie czasowym, mniej więcej między godziną 23:30, a północą. Wyruszając na początku tego okna najprawdopodobniej zostaliby wyrzuceni na brzeg po północnej stronie Golden Gate, natomiast pół godziny później mieli większą szansę trafić na południową stronę mostu. Wypłynięcie przed godziną 23:30 najprawdopodobniej wyniosłoby uciekinierów na pełne morze, natomiast po północy cofnęłoby ich na środek Zatoki San Francisco. Co ciekawe, zbiegowie trafili dokładnie w to właśnie okno czasowe, najprawdopodobniej na jego początek.
• Jeszcze bardziej interesująco prezentują się kolejne wnioski. Otóż model holenderskich naukowców pozwala na wysunięcie przypuszczenia, że wszelkiego rodzaju przedmioty dryfujące na wodzie w okolicy północnego filaru Golden Gate (w domyśle - resztki tratwy, wiosło, zgubiony wodoszczelny pakunek z portfelem itp.) około godziny 1 - 2 w nocy 12 czerwca, mogłyby zostać zniesione wraz z prądem przypływu w okolice Angel Island i tam zostać wyrzucone na brzeg.

Miejsce znalezienia anonimowego szkieletu, określanego jako John Bones Doe.

List człowieka podającego się za Johna Anglina.

Autor: D.K., opracowano dla serwisu paranormalne.pl.  
Wyrażam zgodę na powielanie artykułu w innych serwisach internetowych
wyłącznie po zaopatrzeniu w przypis zgodny z poniższym wzorem:

Artykuł powstał dla serwisu paranormalne.pl, autor: D.K.

,,Koń, jaki jest, każdy widzi", to jedna z najsłynniejszych definicji prawiących i opisujących otaczającą nas rzeczywistość, jaka kiedykolwiek mogła powstać. Owa sentencja, która w tak ,,wzniosły" i bogaty sposób przekazuje nam, to czym jest ,,ssak nieparzystokopytny z rodziny koniowatych", to twór myślowy  autorstwa ks. Benedykta Chmielowskiego, twórcy głośnych „Nowych Aten”, czyli swoistego kompendium wiedzy o otaczającym go świecie.
 
Nie bez powodu przytaczam tę wysmakowaną, z perspektywy współczesnego obywatela coraz prężniej rozwijającej się Cywilizacji, definicję. Można śmiało zastosować ją do osoby Ericha von Danikena, bowiem ten kto słyszał co nieco o tym gawędziarzu i specjaliście z dziedziny paleoastronautyki, a nigdy nie czytał żadnej z jego książek, nie oglądał słynnych "Starożytnych Kosmitów" - serialu dokumentalnego od "History Channel", w którym często występuje, i nie spotkał go osobiście, może być zdania, że ,,Daniken, jaki jest, każdy widzi". Niby oszust, szarlatan, znachor i miłośnik teorii spiskowych. Jednak prawda jest zgoła fikuśna, psotliwa i inna w tym względzie. Erich von Daniken to przede wszystkim człowiek z dystansem, stonowanym - nie na ,,hop siup" - podejściem do profesji, którą się zajmuje, oraz ze specyficznym, ciętym humorystycznym podejściem do nauki, tak zwanych ,,tajemnic ludzkości" i otaczającego nas świata w ogóle.
 
                      
 
Przytaczając poniższy dłuższy kawałek tekstu z jednej z publikacji Ericha von Danikena pt."Oczy Sfinksa. Tajemnice piramid", nie trudno nie zgodzić się z faktem, że statystyka może udowodnić i podważyć dosłownie wszystko. Że może posłużyć, jako oręż do walki ze sceptykami, lub odwrotnie, jako potężna broń mogąca być przedłużeniem woli i myśli naukowców próbujących obalać najdziwniejsze mity, natrętne półprawdy i inne doniesienia oraz błahostki, które zakorzenione w zbiorowej populacji ludzi, trwają do dziś, prawie że jako legendy:
 
,,'Marynowane ogórki są przyczyną katastrof samolotowych, wypadków drogowych, wojen oraz raka.' To zaskakujące stwierdzenie ogłosił zirytowanemu światu naukowemu 'Journal for Irreproducible Results' (Gazeta niepowtarzalnych wyników) latem roku 1982. Przytoczone statystyki były niepodważalne. 99,9% wszystkich ofiar raka w którymś momencie swego życia zjadło marynowanego ogórka, wszyscy żołnierze wręcz opychają się nimi, także 99,7% pilotów i kierowców od czasu do czasu jada marynowane ogórki. Oczywiście doniesienie to było żartem, ponieważ 'Journal for Irreproducible Results', który ukazuje się w Park Forest w stanie Illinois, co kwartał przynosi parodie rozpraw naukowych.(...)"
 
,,Spróbujmy sami zrobić takie dziwaczne zestawienie i zbadajmy relację między spożyciem cebuli przez Egipcjan a budową piramid. Otóż kiedy budowano wielką piramidę w Giza, Egipcjanie byli namiętnymi zjadaczami cebuli i rzepy. Jak informuje Herodot, przy wznoszeniu tej piramidy 100 tysięcy robotników miało pracować przez 20 lat. Zakładając, że jeden robotnik wcinał dziennie tylko jedną cebulę o ciężarze 100 g, to 100 tys. robotników musiało zjeść dziennie 10 tys. kg. W ciągu dziesięciu dni robi się 100 tys. kg (100 ton) czyli w ciągu miesiąca 300 ton. Jeśliby na budowie pracowano nawet tylko przez 6 miesięcy w roku, to w ciągu tego czasu trzeba byłoby tam sprowadzić 1800 ton cebuli. Ponieważ w tamtych czasach nie było ani ciężarówek ani kontenerów, cebule trzeba byłoby dostarczać w workach na łodziach a z tych z kolei przeładowywać na woły i osły, więc przy wyładowywaniu ważących po 50kg worków i rozdzielaniu cebuli musiałoby pracować w dzień 200 robotników. No a przecież budowniczowie piramid nie żywili się samą cebulą, trzeba im będzie jeszcze przyznać co najmniej kilogram owoców, ryżu, jaj i warzyw brutto. Przy 100 tys. robotników daje to 100 tys. kg dziennie czyli 3 mln ton miesięcznie. Dla żartu można do tych 3 mln ton dodać jeszcze ciężar żywności, którą spożywano w pozostałych częściach Egiptu (poza placem budowy), sumę podzielić przez powierzchnię upraw w ówczesnym Egipcie i pomnożyć dla dni świątecznych ku czci Ozyrysa i Horusa, kiedy to opychano się podwójnie. Stosując takie schematy obliczeń łatwo można potem uzyskać dane, ile razy piramida mieści się w obwodzie Ziemi, albo odległość od Słońca do Alpha Centauri w metrach sześciennych czy średnicę dziury ozonowej, która powiększała się niepowstrzymanie wskutek emisji gazów wydzielanych przez opychający się cebulą naród.(...)"
 
,,Jeśli ktoś szuka w piramidach (oraz innych starożytnych budowlach) matematycznych współzależności, znajdzie ich nieskończenie mnóstwo. Również długość biurka, przy którym właśnie pracuję, pozostaje w jakiejś proporcji do miar kosmicznych.(...)W odniesieniu do piramid przeprowadzono jeszcze bardziej absurdalne obliczenia z uwzględnieniem jeszcze bardziej niesłychanych współzależności. Oto przykład: Jeśli wspomnianą w Apokalipsie św. Jana liczbę 666 przedstawić w centymetrach jako odległość od środka sarkofagu w piramidzie Cheopsa i zgrać to z osią obydwu kanałów wentylacyjnych w królewskiej komorze grobowej, to otrzymamy jako wynik szósty miesiąc roku 1987. Tego dnia powinna się właściwie zacząć trzecia wojna światowa. Z niewiadomych powodów świat w ogóle nie przejął się tą datą."
 
Bez względu na to, jak bardzo Erich von Daniken jest kontrowersyjną postacią, jak specyficzny styl pisania i przekazywania treści prezentuje - często lubi wplatać w swe prace liczne gawędziarskie dygresje, jak przykładowo ta przytoczona powyżej, jedno szwajcarowi trzeba przyznać, i to mówiąc prosto i łopatologicznie: facet zna się na swojej robocie, ma olbrzymią wiedzę historyczną i archeologiczną, lubi zaciekawić i wkurzyć niejednego wywołującego nacisk sceptyka. To, że Daniken otworzył świat na ścieżki Paleoastronautyki, to jego wybór i każdy powinien w jakiś sposób powinien to uszanować. 
 
 
 
Źródło tekstu przytaczanego: "Erich von Daniken: Oczy Sfinksa. Tajemnice piramid"; Wydawnictwo Prokop, Wydanie I, Warszawa 1992

Czy Charles Manson, określany przez wielu jako jeden z najgorszych dewiantów i psychopatów XX wieku, był tak szalony za jakiego się go powszechnie uważało? Ba, za jakiego uważały go media, rozpowszechniające jego niechlubną legendę do świadomości mas społecznych? Czy przypięta do jego osoby łatka ,,seryjnego mordercy" miała w ogóle sens, jeśli nie zabił on żadnej osoby, podczas gdy był jedynie ,,głosem przewodnim", dającym okazję swym wyznawcom do nakreślenia własnego bestiariusza i zabicia 7 osób w dniach 8-9 sierpnia 1969 roku w Beverly Hills, w tym jedną z nich: Sharon Tate - będącą w zaawansowanej ciąży żonę Romana Polańskiego. znanego już w Hollywood reżysera? Czy ,,sława" przypisana Mansonowi była ,,godna" jego osoby?
 

                                           
 
 
Morderstwo Sharon Tate oraz 6 innych osób również, uczyniło Charlesa Mansona jednym z najbardziej znanych przestępców i ,,mitycznych morderców-psychopatów" w historii kryminologii. Fenomen psychokryminalistyki bądź sztuczka podstepnego manipulatora i niecnego intryganta. Coś w tym jest, że mimo kontrowersyjnej postawy Mansona wobec ideologii Helter Skelter i udziału w bestialskim pozbawieniu życia 7 niczemu winnych osób w pamiętnych dniach pierwszej dekady sierpnia 1969 roku, i dziwnego wynaturzonego charakteru i kodeksu moralnego, w którym niestrudzenie trwał, nawet mimo śmierci 19 listopada 2017 roku w szpitalu w Bakersfield, Charles Manson wciąż roztacza swoją osobą charakterystyczną aurę. Woła zza grobu wszystkich tych, którzy poddali się systemowi, którzy nie mają racji...
 
 
Trudno jest wydać jednoznaczny werdykt, czy w jakimkolwiek, pośrednim bądź bezpośrednim związku z istotą seryjnego zabójcy określić, czy Charlesa Millesa Mansona jest seryjnym mordercą. Portret jego działań i osobowości wpływającej na fanatyczną grupę religijno-filozoficzną, tzw. ,,Rodzinę", której przewodził, i pod którego to wpływem członkowie: Charles Watson („Tex”), Patricia Krenwinkel, Susan Atkins i Linda Kasabian, dopuścili się okrutnych, bezczeszczących życie ludzkie zabójstw, wskazuje Mansona, jako pośredniego wielokrotnego mordercę lub mającego współudział w zbrodni przestępcę. Co ciekawe, dla profilerów behawioralnych i specjalistów analizujących mroczne umysły kryminalistów, Charles okazał się dość cennym nabytkiem. Dzięki programowi rozwoju technik psychokryminalistycznych, w tym tworzenia profilu osobowościowego (profilu sprawcy), rozwijanego w latach 70-tych w USA, które zapoczątkowało FBI, poprzez badanie umysłów takich jednostek jak Manson właśnie, łatwiej i przystępniej jest zrozumieć wspólny kontekst poszczególnych przestępstw i wynaturzonych, często mających różne podłoże, morderstw. A to z kolei jest bardzo ważne dla zrozumienia motywów, jakimi kieruje się seryjny morderca. Spędziwszy wiele godzin z Mansonem w więzieniu w San Quentin, agenci FBI z Jednostki Nauk Behawioralnych, doszli do wniosku, że tym, co zmotywowało go do zainspirowana swoich zwolenników, żeby dopuścili się rzezi, której ofiarą padli Sharon Tate i jej przyjaciele pewnej nocy w Los Angeles w 1969 roku oraz Leno LaBianca i jego żona Rosemary następnej nocy, nie była apokaliptyczna żądza krwi związana z Helter Skelter, jak powszechnie sądzono. Manson był nieślubnym dzieckiem szesnastoletniej prostytutki. Wychowywał się u ciotki, fanatyczki religijnej, i wuja, sadysty, zanim w wieku dziesięciu lat zamieszkał na ulicy. Jego osobowość nie miała okazji, aby wykształcić się we właściwy sposób. W swoim życiu na przemian siedział w więzieniu i wychodził na wolność. Marzył o sławie, majątku i uznaniu, podobnie jak my wszyscy, ale tak naprawdę chciał zostać gwiazdą rocka. Gdy mu się to nie udało, zdołał wykreować się na guru i zadowolił się darmową ,,przejażdżką przez życie", bo jego ulegli zwolennicy zapewniali mu jedzenie, dach nad głową i narkotyki. Jego ,,Rodzina" złożona ze społecznie nieprzystosowanych wyrzutków z klasy średniej, dla jądra jego odmiennej osobowości była pożywką, stabilizacją dla dewiacji; dawała mu wystarczająco dużo okazji do manipulacji, dominacji i sprawowania władzy. Paradoksem w tym rzekomym szaleństwie Mansona, stojącym za tajemnicą jego osoby, nie jest żadna paranoja, psychoza, schizofrenia, czy zaburzenia psychiczne temu podobne. Po prostu, żeby trzymać ,,Rodzinę" w ryzach i podtrzymywać zainteresowanie sobą, Charles głosił apokalipsę, symbolizowaną przez piosenkę Beatlesów pt. ,,Helter Skelter" - ostateczną wojnę społeczną i rasową... Wojnę, z której on jeden miał wyjść zwycięsko.
 
                         
 
Z Charliem wszystko było wszystko w porządku aż do 9 sierpnia 1969 roku, kiedy to jeden z jego zwolenników i potencjalny uzurpator pragnący zająć miejsce przywódcy, Charles ,,Tex" Watson, wtargnął do domu w Beverly Hills należącego do reżysera Roman Polańskiego i jego żony, aktorki filmowej Sharon Tate, będącej w ósmym miesiącu ciąży. Po brutalnej masakrze, w której śmierć poniosło 5 osób (Polańskiego nie było wtedy w domu), Manson uświadomił sobie, że musi utrzymać władzę, dać do zrozumienia, że w istocie zaplanował te morderstwa jako początek Helter Skelter, i nakazać swojej Rodzinie dokonanie kolejnej zbrodni, bo w przeciwnym razie straci wiarygodność i odda przywództwo Watsonowi. A wtedy jego ,,darmowa przejażdżka" dobiegnie końca. W wypadku Mansona do przemocy doszło nie wtedy, gdy zaczął manipulować innymi, dążyć do ich zdominowania i zdobycia nad nimi władzy, lecz wtedy, gdy zaczął tracić władzę.
 
 
To czego dowiedziano się od Mansona, nie oznacza, że nie jest on takim potworem, jak sądziliśmy. Oznacza jedynie, że okazał się potworem trochę innego rodzaju. Zrozumienie takich różnic, u takiego typu osobowości i takiej naturze ludzkiej, jakimi odznaczał się Charles Manson - guru fanatycznej, niesławnej ,,Rodziny", pomaga kryminologom, profilerom kryminalistycznym, agentom FBI, i innym specjalistom działającym w obszarze psychokryminalistyki, zgłębić ten typ zbrodni i, co równie ważne, ten typ charyzmy. Specyfika egzystencji Charlesa Mansona, cała jego osoba i aura osobowości, którą wokół siebie roztaczał, wszystko to paradoksalnie rzecz ujmując, wiele wniosło w kierunku rozwoju nauk behawioralnych w kryminologii. Wiedzę od niego uzyskaną zastosowano, próbując zrozumieć inne sekty, takie jak ta prowadzona przez wielebnego Jima Jonesa, Gałąź Dawidowa Davida Koresha z Waco, rodzina Weavera z Ruby Ridge, ruch Freemen (Wolni Ludzie) z Montany, cały ruch milicji i wiele innych.
 
 
Zainteresowanych tematyką seryjnych, wielokrotnych, czy masowych morderców; tematyką analizy osobowości dewiantów kryminalnych, trudnych do rozwikłania śledztw; tematyką szerokiej gałęzią kryminologii z uwzględnieniem dominanty psychologicznej, oraz zaintrygowanych osobą Charlesa Mansona i wydarzeniami z dnia 8 i 9 sierpnia 1969 r. w Los Angeles, z nieskrywaną chęcią odsyłam do następującej literatury:
 
- "Mindhunter. Podróż w Ciemność"; John Douglas, Mark Olshaker
- "Manson. CIA, narkotyki, mroczne tajemnice Hollywood"; Tom O'Neill, Dan Piepenbring
- "Seryjni mordercy"; Jarosław Stukan
 
(Źródło: "Mindhunter. Podróż w ciemność"; John Douglas, Mark Olshaker")

Z biegiem czasu, wraz z nieustannym postępem technologicznym, pędzącym niczym czołg rozpędzony do prędkości światła, my ludzie jako Cywilizacja osiągamy coraz więcej. I chcemy jeszcze więcej. Granica tego, co nieosiągalne przesuwa się coraz dalej. To wszystko się zmienia, fluktuuje, zaciera. Jednym z poruszanych na forum naukowym oraz futurologicznym , problemów, związanych z  rewolucją technologiczną, w którą tak intensywnie zaangażowana jest ludzkość jest ,,Dolina Niesamowitości”.

Zjawisko społeczno-technologiczne, które urasta do rangi fenomenu i pułapki filozoficzno-etycznej, zwane ,,Doliną Niesamowitości” po raz pierwszy zbadał w 1970 roku japoński naukowiec doktor Masahiro Mori. Polega ono na tym, że robot zbyt doskonale imitujący człowieka wzbudza w nas odrazę. (Prawdę mówiąc pierwszym, który przewidział taki efekt, był Darwin, który opisał go w swojej opublikowanej w 1839 roku książce "Podróż na okręcie ‘Beagle’", a następnie analizował go Freud w wydanym w 1919 roku eseju "Niesamowite"). Od ponad 40 lat zjawisko to jest starannie studiowane nie tylko przez badaczy AI, ale także przez twórców animacji, reklam oraz każdego, kto zajmuje się promowaniem produktu mającego związek z postacią człowieka.

Według doktora Mori, im bardziej robot tudzież android przypomina człowieka, tym większą czujemy do niego empatię, dopóki nie zostanie przekroczona pewna granica. Kiedy jego wygląd zbytnio zbliży się do wizerunku człowieka, następuje nagły spadek empatii – stąd dolina niesamowitości. Robot, który wygląda niemal tak samo jak my, z wyjątkiem kilku ,,niesamowitych cech, budzi w nas lęk i odrazę. Gdyby zaś przypominał stuprocentowego człowieka, nie do odróżnienia od jakiegoś Kowalskiego lub Nowaka, czy innego Smitha ponownie zaczęlibyśmy odczuwać wobec niego pozytywne emocje. Pociąga to jednak za sobą pewne implikacje. Na przykład pytanie, czy roboty powinny się uśmiechać. Z jednej strony wydaje się oczywiste, że powinny się uśmiechać, żeby przywitać ludzi i wprawić ich w dobry nastrój. Uśmiech to powszechnie przyjęta oznaka ciepłych uczuć i przyjaźni, ale gdy u robota staje się zbyt realistyczny, zaczyna przyprawiać ludzi o ciarki. Według wielu inżynierów, popularyzatorów nauki i futurologów , roboty powinny się uśmiechać tylko wtedy, gdy mają wygląd dziecka (to znaczy wielkie oczy i okrągłe buzie) lub gdy są doskonałą imitacją człowieka, i nic pomiędzy.

,,Dolinę Niesamowitości”, której efektowi ulegają ludzie, poddano dotychczas różnorakim badaniom fizykalnym. Jednym z nich był rezonans magnetyczny. Czego się więc z obrazowania mózgu dowiedziano? Załóżmy, że umieszczamy kogoś w tomografie, bądź rezonansie i pokazujemy mu film o robocie, który wygląda całkiem jak człowiek, ale jego ruchy są nieco rwane, mechaniczne. Mózg, ilekroć widzi jakiś obiekt, próbuje przewidzieć jego ruch w przyszłości. Zatem widząc robota, który wygląda jak człowiek, przewiduje, że robot będzie poruszał się jak człowiek. Gdy zaś ten porusza się jak maszyna, powstaje niezgodność, która wzbudza w nas pewien dyskomfort. W szczególności aktywizuje się płat ciemieniowy (zwłaszcza ta część płata, w której kora ruchowa łączy się z korą wzrokową). Uważa się, że w tej części płata ciemieniowego znajdują się neurony lustrzane. To ma sens, ponieważ kora wzrokowa rejestruje obraz humanoidalnego robota, a jego ruchy są przewidywane przez korę ruchową i neurony lustrzane. Wreszcie znajdująca się tuż za naszymi oczami kora oczodołowo-czołowa prawdopodobnie składa to wszystko do kupy i stwierdza: ,,Hmmm, coś tu nie gra”.

Nie jest do końca pewne, w 100% przewidywalne, czy Sztuczna Inteligencja wtłoczona w robotyczny, przypominający lub całkowicie odwzorowujący ciało ludzkie, konstrukt, osiągnie, załóżmy, za kilkadziesiąt lat taki poziom, aby mówić o tej przewidywanej, obecnie ,,debatowanej" formie ,,Doliny Niesamowitości”. Sęk w tym, że wielu naukowców zajmujących się badaniem AI projektowaniem robotów i grono innych specjalistów, jest zdania, że w przyszłości wygląd robotów powinien nosić cechy nieco dziecięce, nawet gdy zaczną one dorównywać nam inteligencją. Dopiero gdy nauczą się realistycznie odtwarzać funkcjonowanie człowieka, projektanci nadadzą robotom tudzież androidom w pełni ludzki wygląd. 

A Wy, czy chcecie takiej rewolucji?

(Źródło: "Przyszłość Umysłu. Dążenie nauki do zrozumienia i udoskonalenia naszego umysłu"; Michio Kaku, Wyd. Prószyński i S-ka, Warszawa 2014)

Londyn, druga połowa XIX wieku. W sercu wiktoriańskiej Anglii, pośród tajemnic epoki, ery rozkwitu nauki, rewolucji przemysłowej i przemian kulturowych, miały miejsce pewne niebagatelne zdarzenia, będące konsekwencją wcześniejszych szeroko zakrojonych badań Henry'ego Slade'a, niby-naukowca, uważanego za wynaturzonego cudaka, egocentryka i dziwaka, mistycznego medium.

Osnute misterią, niczym mgłą spowijającą oświetlone żółtawym światłem rombowych latarni brukowane uliczki wiktoriańskich miast i miasteczek, lata drugiej połowy XIX wieku, zwłaszcza lata 70-te, to czas kontrastujących z nauką cudów. I nie jest to wyssaną z palca kwestią, bo wraz z totalnym skokiem jakościowym, ot rewolucją w nauce, szła wzrastająca, równie intensywnie eksplorowana nieco inna strona ludzkiej dociekliwości i wiedzy. To inna interpretacja sposobu postrzegania świata, odnajdywanie tego co w nim ukryte, niedostrzegalne, niewytłumaczalne. Pseudonauka, paranauka, czy spirytyzm - to one ponad 100 lat temu zawojowały, nazwijmy to, drugą stronę medalu ludzkiej natury. Ciekawość znacznie w tym człowiekowi pomogła. Nie zaprowadziła go do piekła, bo raczej to metaforyczne stwierdzenie. W najgorszym przypadku pod względem rozwoju naukowej myśli ludzkiej, skierowała ona śmiałych odważnych myślicieli wprost w objęcia nieznanego, mistycznego zakątka rzeczywistości. Jednym z ambasadorów tak specyficznego ,,para" doświadczania ,,prawdziwej" struktury Wszechświata, którą wielu ojców XIX-wiecznej nauki odrzucało z empirycznego, doświadczalnego punktu Widzenia, jest wspomniany wyżej Henry Slade. Zanim czwarty wymiar wkroczył do powszechnej świadomości XIX-wiecznych uczonych i miłośników nauki; zanim dyskusje na temat czwartego wymiaru opuściły tablice matematyków i wtargnęły do salonów, pojawiając się podczas rozmów przy kolacji w całym Londynie i wielu wiktoriańskich miastach, musiało dojść do wielu skandalicznych wydarzeń, aby uzyskało to statusu poważnego problemu naukowego.


 

Zaczęło się niewinnie. Slade, medium że Stanów Zjednoczonych odwiedził Londyn i zaczął przeprowadzać seanse spirytystyczne z udziałem znanych osobistości miasta. Szybko jednak został aresztowany za oszustwo i oskarżony o ,,używanie sprytnych sposobów i sztuczek chiromanckich oraz innych", majacych wprowadzać w błąd klientów. Obrony Slade'a podjęli się uznani fizycy, twierdząc, że jego parapsychologiczne wyczyny dowodzą, iż potrafi on wezwać duchy przebywające w czwartym wymiarze. Trzeba dodać, że obrońcy Slade'a nie byli zwykłymi brytyjskimi uczonymi, ale wybitnymi fizykami, a wielu z nich otrzymało później Nagrodę Nobla. Główną rolę w rozpętaniu tego skandalu odegrał Johann Zollner, profesor fizyki i astronomii na Uniwersytecie w Lipsku. To właśnie on przewodniczył grupie fizyków broniących Slade'a. Sam mistyk utrzymywał, że potrafi zmienić prawoskrętną muszlę ślimaka w lewoskrętną i wyjmować przedmioty z zapieczętowanych butelek. Nie można tego dokonać w trzech wymiarach, ale jest to bardzo łatwe, gdy przeniesie się obiekty poprzez czwarty wymiar. Aby sprawdzić, czy Slade potrafi, to o czym tak rzekomo rozpowiadał tam gdzie pokazywał światu swe umiejętności, w 1877 roku przeprowadzono wiele kontrowersyjnych eksperymentów. Zollner zaprosił kilku wybitnych uczonych, aby ocenili umiejętności medium. Najpierw podano Slade'owi dwie zamknięte, niezłączone ze sobą obręcze drewniane. Czy potrafi on przeciągnąć jedną obręcz przez drugą nie łamiąc ich i spleść ze sobą? Gdyby mu się to udało, pisał Zollner, ,,byłby to cud, to znaczy zjawisko, którego nasze dotychczasowe pojęcia fizyczne i organiczne nie byłyby w stanie wyjaśnić". Następnie wręczono Slade'owi lewo i prawoskrętną muszlę. Czy potrafi zmienić prawoskrętną muszlę w lewoskrętną i vice versa? Z kolei, jednym razem dano mu zamkniętą pętlę liny. Czy uda mu się zawiązać na niej węzeł nie przecinając jej?

Znakomitą analogią do takowych operacji w czwartym wymiarze stanowi ich wykonanie w trzecim wymiarze, jak na rysunku poniżej.



 

Obecnie wiemy, że manipulowanie wielowymiarową przestrzenią, do czego aspirował Slade, wymaga technologii daleko wyprzedzającej wszystko, co jest możliwe na naszej planecie w dającej się przewidzieć przyszłości. Cóż, ostatecznie Slade na swoich okultystycznych wiktoriańskich, wypełniających jego umysł fascynacjach, wyszedł jak Zabłocki na mydle. Najbardziej jednak interesujące w przypadku eksperymentów Slade'a było to, że Zollner prawidłowo doszedł do wniosku, że ,,magiczne czyny" Slade'a można wyjaśnić, jeśli odwołać się do przemieszczania przedmiotów w czwartym wymiarze. W trzech wymiarach na przykład nie można spleść dwóch oddzielnych pierścieni nie łamiąc ich. W wyższych wymiarach jednak pierścienie łatwo
można spleść, gdyż jest tam ,,więcej miejsca" do przesuwania pierścieni względem siebie. Gdyby czwarty wymiar istniał, pierścienie (inne próby, którymi poddano Slade'a również w ten sposób by wytłumaczono i potwierdzono) można by wyjąć z Wszechświata, spleść i z powrotem je w nim umieścić.

Paradoksalnie rzecz biorąc dzięki takim osobliwościom jak Henry Slade wyższe wymiary do dziś inspirują fizyków i matematyków na całym świecie.

,,Gdzie ci wszyscy kosmici się podziali?"

Właśnie o to zapytał swoich kolegów laureat Nagrody Nobla Enrico Fermi, kiedy pewnego dnia w 1950 roku dyskutowali

podczas lunchu o istotach pozaziemskich odwiedzających Ziemię. Pytanie wzbudziło ogólną wesołość, ale przecież chodziło o Fermiego, fizyka uważanego przez wielu za głównego architekta ery nuklearnej. Jeżeli o nim nie słyszeliście, zajrzyjcie do układu okresowego pod numer sto - nie każdy może się poszczycić tym, że od jego nazwiska nazwano pierwiastek. Kiedy Fermi zadawał pytanie, wszyscy wiedzieli, że nie chodzi o zwykłe pogaduszki przy jedzeniu.

Fermi dokonał obliczeń i doszedł do wniosku, że jeśli we wszechświecie istnieją inteligentne istoty pozaziemskie, powinny nas już były odwiedzić - i to wielokrotnie. Właśnie do tego sprowadza się słynny paradoks Fermiego; prędzej czy później, czy to Fermi lub inny naukowiec zadałby to samo pytanie, jednak padło na Fermiego, no i tak to się zaczęło. A istota rzeczy owego paradoksu polega na tym, że istnieje trudna do zaakceptowania sprzeczność między wysokim prawdopodobieństwem istnienia pozaziemskich cywilizacji a brakiem jakichkolwiek obserwowalnych śladów ich istnienia. No cóż, powinniśmy zostać odwiedzeni przez obcych, a tak się nie stało. Niczym w raz zapoczątkowanej i nie mającej końca reakcji łańcuchowej zaczęły sypać się pytania i spekulacje odnośnie takiego stanu rzeczy. W związku z tym naukowcy niestrudzenie poszukiwali - robiąc to do dziś - rozwiązań paradoksu Fermiego, zapoczątkowanego dziesięciolecia temu. Oto kilka przykładów:

Międzygwiezdne Zoo: jesteśmy ,,cywilizacją hodowaną" przez inną rozwiniętą rasę. Nasi nadzorcy od czasu do czasu nas odwiedzają, choćby po to, żeby przeprowadzić na nas jakieś makabryczne eksperymenty naukowe, lecz generalnie zostawiają nas w spokoju.

Stoimy na szczycie: życie, niekiedy nawet inteligentne, powstało w wielu częściach Wszechświata, ale jesteśmy najbardziej rozwiniętym gatunkiem ze wszystkich.

Skala rozmiaru Wszechświata: przestrzeń kosmiczna jest naprawdę wielka, a nikt nie znalazł (ani nie znajdzie) sposobu na podróżowanie z szybkością przekraczającą prędkość światła ani na nawiązanie kontaktu z innymi gatunkami. Nasze ,,domy" leżą zwyczajnie za daleko od siebie.

Ograniczenia fizyczne: inteligentne życie istnieje na tak zwanych superziemiach, czyli skalistych planetach większych od naszej, a ich silniejsza grawitacja w praktyce uniemożliwia wystrzeliwanie rakiet w przestrzeń kosmiczną. Możliwe, że cywilizacja rozwinęła się zbyt 

blisko czarnej dziury, co również również uniemożliwiałoby jej przedstawicielom odbywanie podróży kosmicznych.

Kosmiczny cmentarz: inteligentne gatunki pojawią się tak rzadko, że od innych dzielą je miliony lat. Inne rozwinięte cywilizacje zdążyły już dużo wcześniej zniknąć, ulegając samozagładzie albo znikając w naturalny sposób. 

Ciemny las: wszystkie cywilizacje potrzebują materii i zasobów, ale ponieważ te prędzej czy później się wyczerpują, każda inna cywilizacja jest traktowana jako zagrożenie - dlatego należy się zamknąć, ukryć i nie robić hałasu, który mógłby przyciągnąć polujących na nie ,,drapieżników".

Zaprezentowane wyjaśnienia Paradoksu Fermiego - niektóre przygnębiające, przerażające, wprawiające w konsternacje - są tylko częścią dużo większego zbioru takich rozwiązań, a uwierzcie mi jest ich naprawdę bardzo dużo. Dla niektórych poszukiwanie odpowiedzi na ów Paradoks stało się swoistym hobby jak i naukową powinnością. Co ciekawe, istnieje możliwość, że nie potrafimy rozpoznać obcych, ponieważ całkowicie się od nas różnią albo są tak zaawansowani, że nie muszą wchodzić z nami w interakcje. Jak zauważył autor science-fiction Arthur C. Clarke: ,,Istnieją tylko dwie możliwości: albo jesteśmy sami we wszechświecie, albo nie. Obie są równie przerażające". 

(Materiały źródłowe do artykułu: "The Science of Rick and Morty", Matt Brady, Wyd. Znak litera nova; "Hiperprzestrzeń. Wszechświaty równoległe, pętle czasowe i dziesiąty wymiar", Michio Kaku, Wyd. Prószyński i S-ka)

Czas to narzędzie w rękach Boga, to siła sprawcza, coś jak autonomiczny byt, za pomocą którego kształtuje się otaczająca, doświadczalna i obserwowalna przez nas rzeczywistość. Warto jednak zatrzymać się tu na chwilę i zapytać siebie: czy tak prosty, wydawałoby się realny ,,odczuwalny" przez człowieka i inne ziemskie żywe organizmy, istnieje naprawdę, skoro egzystujące na naszej planecie byty - tyczy się to również i całego Wszechświata - zanurzone są w czasie i przestrzeni, i ich życie, jakie by ono nie było, opiera się o jego upływ? Pytania te ludzkość zadaje sobie odtąd, odkąd rozum u gatunku człowieka rozwinął się na tyle, że począwszy od zwykłej jednostki, którą był, jest i będzie a skończywszy na grupie myślicieli, którymi potrafimy być, konstrukcja jego mózgu i ciekawość odkrywcy sprawiła, że zaczął on zdawać sobie sprawę ze specyfiki swojej egzystencji. Bo skoro istniejemy, musimy trwać w jakimś środowisku, które w jakiś sposób również istnieje, i jest wszystkim nawet nami samymi. To ,,środowisko”, choć tak rozległe, że jego wymiary są trudne do wyobrażenia, i rozciąga się ono daleko, daleko za to, co nazywamy niebem - w czerń wszechrzeczy, ma ono swój własny początek. Ale czy czas również może mieć początek i koniec? Czy jednak może istnieć zawsze, w różnych stanach jednocześnie?

Bardzo prosto jest się zapytać: co by było, gdyby czas był tylko złudzeniem, zdestabilizowanym, niepewnym i rozmazanym na wszystkie strony obrazem? Trudno, natomiast, wyjść z jednoznacznym wyjaśnieniem tej kwestii. Czy czas w ujęciu nas ludzi może nie istnieć, a nasze życie mimo wszystko ,,dziać się", ,,biec", tak jak dotychczas? Czy w takim razie czas byłby tylko ,,wypełniaczem" pomiędzy jednym a drugim zdarzeniem, lub zlepkiem nałożonych na siebie zdarzeń tudzież momentów i chwil, jak klatki obrazów nakładające się na siebie i tworzące płynny, ruchomy film? Ciężko wyjąć asa z rękawa i znaleźć konkretne, jednoznaczne wyjaśnienie na jakąkolwiek teorię, hipotezę, koncepcję i całą masę spekulacji odnoszących się do, ujmując to w najprostszy sposób, natury czasu, i wyjaśniających to czym, jak i dlaczego jest ,,czas".

Jedną z najdziwniejszych teorii o filozoficzno-naukowej podstawie, wyjaśniającą m.in. to, jak funkcjonuje czas, z którą to można natknąć się przeglądając odpowiednie ku temu źródła wiedzy, jest teoria prezentyzmu i teoria eternalizmu. Pierwszy z poglądów zakłada, że ani przyszłość, ani przeszłość nie istnieją. Istnieje globalna teraźniejszość. Jednak teoria ta jest dużo bardziej odrzucana przez naukowców niż przeciwnik prezentyzmu, eternalizm. W najlepszym wypadku można mówić o teraźniejszości względnej wobec poruszającego się obserwatora. Wtedy jednak, to, co jest rzeczywiste dla mnie, różni się od rzeczywistości kogoś innego, mimo iż chcielibyśmy jak najczęściej używać tego wyrażenia w znaczeniu obiektywnym. 

Jakie mamy wyjście?

I tu, jak wspomniawszy wyżej, wkracza do gry eternalizm. Specjaliści ,,eternalizmem" nazywają pogląd, że zmiana i upływ czasu są złudzeniem - teraźniejszość, przeszłość i przyszłość są równie rzeczywiste i istniejące. Zgodnie z eternalizmem cała czasoprzestrzeń istnieje w pełni naraz i nigdy nic się w niej nie zmienia. To zabrzmi szokująco, wręcz może wprawić w konsternację, a od nadmiernego rozmyślania usunąć nasz umysł z egzystencji, ale... nic tak naprawdę nie upływa. Zwolennicy tego ujęcia rzeczywistości, eternalizmu, często przywołują słowa Einsteina, który w sławnym liście napisał: 

,,Dla nas, wyznawców fizyki, rozróżnienie pomiędzy przeszłością, teraźniejszością a przyszłością jest niczym innym, jak uparcie podtrzymywaną iluzją".

Koncepcję tę zaczęto nazywać Wszechświatem Blokowym. Zgodnie z nią o historii wszechświata należy myśleć jako o monolicie, w całości jednakowo realnym, a przechodzenie z jednej chwili do kolejnej jest złudzeniem. Czy zatem ,,eternalizm - Wszechświat Blokowy", mógłby być tym jedynym właściwym nam sposobem pojmowania świata? Czy koniecznie musimy traktować przeszłość, teraźniejszość i przyszłość jak pojedynczą teraźniejszość, w której wszystkie one istnieją w ten sam sposób? Czy nic się nigdy nie zmienia, wszystko pozostaje nieruchome? Czy zmiana jest jedynie złudzeniem? My ludzie z trudem usiłujemy dostosować swój język i intuicję do nowego odkrycia, że być może ,,przeszłość" i ,,przyszłość" nie mają znaczenia uniwersalnego. Mają natomiast znaczenie, które zmienia się z miejsca na miejsce.

We wszechświecie zachodzą zmiany, występuje czasowa struktura związków pomiędzy zdarzeniami, która nie jest ani trochę iluzoryczna. To ,,wydarzanie się" nie jest globalne. Jest miejscowe i złożone, a przez to nie daje się opisać za pomocą pojęcia pojedynczego, obejmującego wszystko, porządku. 

Wyobraź sobie, że ty, jako Ziemianin zostałeś wybrany na przedstawiciela naszej Cywilizacji do podróży w samo serce Czarnej Dziury, ulokowanej, np. gdzieś w centrum Galaktyki Drogi Mlecznej. Potężna galaktyczna rasa istot wybrała właśnie Ciebie; stałeś się kronikarzem Wszechświata, świadkiem ludzkości w tym niebywałym wydarzeniu. Organizator intergalaktycznej ,,wycieczki" zdołał opanować już umiejętność wykorzystania energii układu gwiezdnego, który zamieszkuje, przymierzając się tym samym do umiejętności kontrolowania zasobów materii i energii całej Galaktyki. Przetransportowanie twojego jestestwa, w okolice ,,stosunkowo słabego oddziaływania grawitacyjnego" Czarnej Dziury, dla tak zaawansowanej, inteligentnej rasy Istot, nie nastręczy żadnych problemów. Pomijając inne aspekty takiej podróży, i nie wdając się w głębszą jej analizę, warto przytoczyć kilka przydatnych wskazówek tudzież informacji, niczym z ,,Dziennika prawdziwego skauta", które to przydadzą się tobie podróżniku podczas ,,zwiedzania" majestatycznego odkurzacza czasoprzestrzeni - potwora jakim jest Czarna Dziura. Dowiesz się tym samym, czy mówienie o tej podróży w kategoriach realności, oraz czegoś, co da się - bez względu na zaawansowanie technologiczne - w przyszłości dokonać, ma sens i jest opłacalne. 

CZY MOGĘ ZAJRZEĆ DO CZARNEJ DZIURY?

Owszem, możesz, ale już się z niej nie wydostaniesz. Współczesna fizyka nie pozostawia złudzeń - czarna dziura nigdy cię nie wypuści ani nie zdołasz przekazać na zewnątrz żadnej informacji, a tym bardziej pozdrowień skierowanych na Ziemię, ponieważ zarówno światło, jak i fale radiowe nie są w stanie z niej uciec. To, co tam zobaczysz, pozostanie więc na zawsze twoją tajemnicą - czarna dziura otoczona jest krawędzią (fizycy nazywają ją horyzontem), poza którą przestrzeń i czas zostają zwinięte w coś, co przypomina lejek.I tu się zaczynają ,,spekulacyjne", ciężkie dla ludzkiego dwuwymiarowego umysłu do zrozumienia, schody. Otóż na samym końcu lejka znajduje się punkt o nieskończonej gęstości, zwany osobliwością, do którego została ściśnięta cała materia i gdzie czas oraz przestrzeń rozpadają się na kwanty. Ale to tylko czcze teoretyzowanie i bawienie się w ,,astrofizyczną alchemię"; nie znamy jeszcze kwantowej teorii grawitacji, więc nie wiemy, jak ta studnia wygląda i dokąd tak naprawdę prowadzi. 

PO CZYM POZNAĆ CZARNĄ DZIURĘ, DOKĄD SIĘ KIEROWAĆ?... JAK JĄ NAMIERZYĆ?

Na wycieczkę poznawczą trzeba wybrać dziurę samotną, która nie będzie zasysała gazu z towarzyszącej jej gwiazdy (lub gwiazd) i nie będzie otoczona wirem rozgrzanej i promieniującej plazmy. Ale zaraz, jak ją znaleźć? Bez jasnego wiru materii będzie się zupełnie zlewała z czarnym tłem kosmosu. Jednak jest na to sposób. Czarna dziura to grawitacyjny kolos, abstrakt i antybóg materii, czasu i przestrzeni, zakrzywiający przechodzące w jej pobliżu promienie świetlne. Jeśli więc znajdzie się ona na tle jasnej galaktyki lub grupy gwiazd, to skupi ich światło niczym soczewka powiększająca, a bywa, że podwoi lub potroi obraz gwiazd jak w kalejdoskopie. 

JAK CIEPŁO TRZEBA SIĘ UBRAĆ?

To zależy od... rozmiaru dziury. Paradoksalnie te niewielkie są cieplejsze niż te olbrzymie. Typowa czarna dziura, która powstała po wypaleniu się gwiazdy 10 razy cięższej niż Słońce (tzw. gwiazdowa dziura), jest lodowato zimna, dużo chłodniejsza od próżni kosmicznej. Ma temperaturę ledwie jedną milionową stopnia powyżej zera absolutnego, więc jej promieniowanie cieplne (tzw. promieniowanie Hawkinga) jest niezauważalne. Co wstrząsające i wywracające zwoje neuronalne ludzkiego mózgu, to fakt, że temperatura czarnej dziury wielkości jądra atomowego wynosi... aż miliard stopni! Taka mikroskopijna dziura mocno więc promieniuje, traci energię, kurczy się, co sprawia, że jej temperatura jeszcze bardziej wzrasta. Ten proces w ostatniej fazie jest lawinowy i wybuchowy. W chwili agonii czarna dziura powinna znikać w eksplozji przenikliwego promieniowania gamma (choć wciąż trwają dyskusje, czy znika całkowicie, czy też jakiś ,,ogryzek" po niej zostaje). Rzeczą oczywistą jest to, aby nie zbliżać się do takich rozgrzanych do białości promieniujących maleńkich dziur.

WYBIERZ WIĘKSZĄ DZIURĘ... ŻEBY CIĘ NIE ROZERWAŁO

Gdy zbliżasz się do krawędzi dziury, to narasta różnica sił, z jaką przyciągane są różne części twojego ciała. Jeśli lecisz głową do przodu - to jest ona przyciągana silniej niż położone nieco dalej stopy. W pewnej odległości różnica sił stanie się tak wielka, że cię... rozerwie. Rozerwana zostanie także twoja rakieta, czy pojazd, którym wraz z innymi przedstawicielami cywilizacji inteligentnych ras zamieszkujących obserwowalny kosmos, wybrani przez zaawansowaną ,,post-biologiczną" Cywilizację, udałeś się na podróż w kierunku czarnej dziury (raczej wycieczkę... w jedną stronę). To siły pływowe rozbijają gwiazdy, miażdżą i niszczą materię, która wpada do czarnej dziury. Fizycy określają to mianem spagettyzacji, bo grawitacja traktuje materię jak ciasto: wszystko rozwałkowuje i zgniata. Człowiek nie jest w stanie przeżyć zbliżenia do krawędzi czarnej dziury, która ma masę mniejszą niż tysiąc mas Słońca. Tylko do większych dziur da się podlecieć blisko, bo mają większy horyzont i siły pływowe osiągają śmiertelną wartość dopiero daleko za horyzontem. 

P.S. Pamiętaj, nie zbliżaj się do maleńkich czarnych dziur. Dziura o promieniu mniejszym od atomu ma masę miliarda ton i może promieniować z mocą 10 gigawatów! 

SKĄD WIEM, ŻE DOTARŁEM NA MIEJSCE?

Jeśli klasyczna teoria względności Einsteina jest słuszna, to horyzont niczym szczególnym się nie wyróżnia, nie wykryjemy go żadnym przyrządem. Jeśli więc się wahasz, czy wyskoczyć do środka, bardzo uważaj... nic cię nie ostrzeże. W celach krajoznawczych lub badawczych najwygodniej byłoby po prostu zaparkować na orbicie wokół czarnej dziury. Sygnałem, że docierasz w ,,rejony bez powrotu'', będą coraz bardziej zdeformowane obrazy nieba. W pewnym momencie światło tak się zakrzywia, że zostaje całkowicie uwięzione na orbicie wokół czarnej dziury. Gdy tam się zapędzisz, to patrząc prosto przed siebie, zobaczysz własne plecy. Wtedy może cię uratować tylko manewr, który opracował brytyjski astrofizyk Roger Penrose. Dzięki niemu wytrawni podróżnicy mogą dotrzeć niemal do samego horyzontu dużej wirującej czarnej dziury i jeszcze stamtąd wrócić. Teoretycznie. Trzeba zbliżyć się rakietą w kierunku zgodnym z ruchem wiru grawitacyjnego, a w bezpośrednim sąsiedztwie horyzontu włączyć silniki i ustawić ją tak, aby gazy odrzutowe (lub część wylotowa źródła energii okrętu) wpadały do czarnej dziury. Wówczas rakieta ulegnie przyspieszeniu i zostanie wyrzucona z ogromną prędkością, jak z grawitacyjnej procy. Oddali się, zabierając część energii obrotowej czarnej dziury, która wskutek tego nieco zwolni. Być może na wyższym poziomie rozwoju naszej Cywilizacji nauczymy się w ten sposób czerpać energię z czarnych dziur. 

UWAGA NA FALE GRAWITACYJNE!

U celu podróży zawsze musisz strzec się fal grawitacyjnych, które powstają, gdy do czarnej dziury wpadnie większa masa. Efekt przypomina rzucenie kamienia do wody - z prędkością światła rozbiegają się koncentryczne zmarszczki czasoprzestrzeni. Blisko horyzontu są wyjątkowo silne, mogą nadwyrężyć konstrukcję statku, a przede wszystkim... twoją! 

CZY W PAKIECIE SĄ ZABIEGI ODMŁADZAJĄCE?

Silna grawitacja spowalnia bieg czasu. Z punktu widzenia odległych obserwatorów na horyzoncie czarnej dziury czas całkowicie się zatrzymuje. Naiwni sądzą, że zamieszkanie na orbicie tego kosmicznego potwora jest dobrym sposobem na wydłużenie sobie życia. Niestety, nie jest to prawda, bo to spowolnienie biegu czasu jest odczuwalne tylko dla tych, którzy pozostają na Ziemi. Chodzi o to, że dla Ciebie, jeśli zaparkujesz przy czarnej dziurze, sekundy, minuty, dni i lata mijają tak jak zwykle. Tyle, że wydarzenia na dalekiej Ziemi zaczynają biec w przyspieszonym tempie. Po powrocie z rocznego pobytu nad horyzontem czarnej dziury może się okazać, że na Ziemi upłynęły w tym czasie już setki, a nawet tysiące lat. 

,,Nocleg" na parkingu przy czarnej dziurze nie jest więc najlepszym sposobem na osiągnięcie nieśmiertelności, ale to na pewno dobra metoda na podróż w daleką przyszłość.

Źródło materiałów użytych w artykule (większa część treści i zdjęcie): "Gazeta Wyborcza: NAUKA dla każdego ekstra. Astronomia - praktyczny przewodnik na wakacje; 1/2016 lipiec"

Co pierwsze podczas spalania się naszych ciała zajmuje się ogniem, co topi, skwierczy, pęka, a co czernieje i anihiluje do grudki szarawego popiołu?Jak wygląda ,,przeciętny” proces spalania ludzkiego ciała, które nagle bądź celowo stanęło w ogniu? Trzeba było nie lada odwagi, mocnych żołądków, wytrwałości, zdrowego rozsądku i zachowanych dobrych intencji – jednak czemuś to musiało służyć - podczas ,,obserwacji” trawionego przez ogień ciała - miejmy nadzieję - niczemu winnej ludzkiej istoty. Bo chyba nawet najgorszemu wrogowi nikt nie życzyłby niewiarygodnie okrutnej męczarni, tortury rodem z technik stosowanych przez Hiszpańską Inkwizycję - tortury jaką jest spalenie żywcem.

Zajęcie językami ognia kruchego ludzkiego jestestwa, z punktu widzenia biochemii  to proces tudzież zbiór skomplikowanych reakcji biochemicznych zawartych w ramach wielu etapów. Jest to zjawisko połączone z procesami fizjologicznymi, zresztą tak zwykłe, jak każde inne, ale dla świadomego gatunku ludzkiego, psychicznie dobijające, pozostawiające często na świadkach tego typu zdarzeń i procesów smętny, naruszający bezpieczeństwo psychiczne osad.

Co istotne, ,,spalanie człowieka" najczęściej utożsamiane jest z drugą stroną ludzkiej natury, z demonami, diabłami, występkiem, plugastwem i najgorszym, bez wyjścia, piekłem, które zawsze ,,najlepiej” witają masy ognia topiące i trawiące ciało nieszczęśnika. Na szczęście w mocno opartym o naukę współczesnym świecie, istnieją specjaliści wyniki takich obserwacji skrzętnie notujący – wyniki, które, co normalne, kiedyś ktoś musiał zapisać jako pierwszy, które stały się swego rodzaju ,,Kanonem”, jeśli tak to można nazwać, dla anatomopatologów, antropologów i całej sekcji naukowo-technicznej medycyny sądowej. A wszystko po to, aby przysłużyć się społeczeństwu, wykorzystać swoje umiejętności i zadbać o sprawiedliwość i dobre imię życia ludzkiego w celu ustalenia przyczyny i czasu zgonu człowieka (jeśli nie jest on jasny), określić płeć, wiek, i pochodzenie etniczne denata… jeśli coś z niego zostało.

Przyjrzyjmy się więc procesowi ,,spalania” biologicznego jestestwa człowieka – kupy mięśni, tkanek i tłuszczu, opartych na rusztowaniu z wapnia, fosforu i innych pierwiastków. A wygląda to w ogólnym rozeznaniu mniej więcej następująco, co można przenieść do różnych przypadków ,,spalania” wynikłych z rozmaitych sytuacji:

Nawet drobny, szybko ugaszony pożar potrafi zabić. Ofiara umiera, dusząc się dymem, a na jej ciele  nie widać żadnych śladów obrażeń. Nieco dłuższe przebywanie w strefie pożaru powoduje złuszczenie skóry oraz obrzmienie oczu i języka. Mimo wyraźnego oszpecenia denata nadal można rozpoznać. Zwykle jednak ogień bywa znacznie bardziej brutalny:

 W pierwszej kolejności płomienie niszczą skórę czaszki, błyskawicznie spopielając włosy. W ciągu kilku sekund skóra twarzy pokrywa się pęcherzami, pęka, kurczy się i pali na wiór. Cienka warstewka, która decyduje o indywidualnym wyglądzie człowieka, znika, pozostawiając jedynie sczerniałą maskę opinającą policzki i szczękę. Zapomnijcie o tatuażach, bliznach, znamionach i znakach szczególnych – nie pozostaje po nich najmniejszy ślad.

 Następnie palą się mięśnie. A po nich kości. Najszybciej ogień trawi części ciała osłonięte tylko cienką warstewką lub całkowicie pozbawione tkanek miękkich: głowę, palce, dłonie i stopy. Głowa przeobraża się w czaszkę, a parę minut później ręce i nogi zmieniają się w suche, na wpół zmumifikowane walce mięśni i kości. W tym czasie wystawione na działanie wysokiej temperatury organy wewnętrzne i jelita nabrzmiewają wewnątrz klatki piersiowej i jamy brzusznej, skóra zaś kurczy się i pęka. W rezultacie zdarza się, że narządy wybuchają, wyskakując z brzucha niczym obcy. Również krew, ścinając się i kipiąc, przebija ścianki naczyń krwionośnych. Mniej więcej po godzinie pozostają same kości. Niestety zupełnie nie przypominają idealnych białych szkieletów, jakie znamy z pracowni anatomicznej. Naturalna barwa kości jest żółta jak masło. ,,Wyprażane” szalejącymi płomieniami brązowieją, by następnie stać się kolejno czarne, niebieskawo-szare, szare, białe i wreszcie... by obrócić się w popiół.

 Nawet najmocniejsze kości wykazują tendencję do odkształcania się i pękania, kiedy działanie płomieni pozbawi je osłony mięśni i skóry. Szczególnie łatwo ulega temu procesowi bezpośrednio wystawiona na działanie ognia czaszka. Gotujący się mózg wytwarza ciśnienie zdolne rozsadzić kruche, nadpalone kości. Ale nawet jeśli tak się nie stanie, pod wpływem wysokiej temperatury czaszka zazwyczaj szybko rozpada się na kawałki.

 Gdy ogień dokończy dzieła, kości, które nie zostaną do końca spopielone, nie mają już nic wspólnego z materią organiczną. Zostają zredukowane do soli mineralnych. (To właśnie owym solom mineralnym – z kości zwierząt – zawdzięcza porcelana kostna swą wyjątkową trwałość i delikatność). Ów proces redukcji kości do kruchego białego minerału fachowo nazywany jest kalcynacją. W bardzo krótkim czasie z ważącego osiemdziesiąt kilogramów ciała człowieka pozostaje kilka kilogramów wyprażonych kości i parę skrawków poczerniałych mięśni.

Na koniec niniejszym zaprezentowanego opisu skompresowanego procesu spalania się ciała człowieka – niszczenia całego biologicznego jestestwa, które go tworzy – i wszystkiego tego, co z tym jest wszakże związane, powinno się dodać co nieco o zębach, zbudowanych z najtrwalszej tkanki ciała:

Żeby nie było: po sztucznych zębach nie pozostaje żaden ślad! Jednak długo po tym, jak m.in. czyjeś biodra i kręgosłup przeobraziły się w kupkę popiołu, naturalne zęby zachowują się we względnie dobrym stanie. Co prawda spalone zęby stają się kruche i zazwyczaj tracą szkliwo. I jeśli, jak to się zwykle dzieje, kość, w której były osadzone, ulegnie spaleniu, leżą luzem w pogorzelisku. W przypadku masowych katastrof, jeżeli starannie i cierpliwie poszukać, nawet po najstraszliwszym pożarze udaje się zazwyczaj znaleźć ząb lub dwa.

Ciekawostką jest, że zęby wraz z fragmentami większości kości, pozostają nawet po profesjonalnym spopieleniu zwłok. Dlatego właśnie pracownicy krematoriów nie polegają wyłącznie na działaniu ognia – po wyjęciu spalonych szczątków z pieca przesypują je do specjalnego młynka rozdrabniającego fragmenty zębów i kości na proszek, który zmieści się w urnie.

Z prochu powstałeś... W proch się obrócisz... 

(Źródło materiałów / informacji użytych do artykułu: "Tajemnice wydarte zmarłym"; Craig Emily; Wyd. Znak litera nova; Kraków 2019)

Gdy wojna z przestępczością pod koniec lat trzydziestych XX wieku w USA, dobiegła końca, krytycy kwestionowali wszystkie jej aspekty: czy była potrzebna? Czy istniała naprawdę? Czy ,,przestępcy z prowincji" rzeczywiście stanowili aż takie zagrożenie dla narodu, jak twierdziło to FBI*? Wielu historyków uważało, że wojna z przestępczością była w istocie zabiegiem reklamowym, federalnym olbrzymem, który rozgniatała zbrodnicze insekty, sprytnym zagraniem J. Edgara Hoovera, który dostosowywał swoje ambicje do potrzeb prowadzonej, przez prezydenta Franklin Delano Roosvelta, polityki Nowego Ładu. Ten sposób rozumowania sugeruje, że wydarzenia z lat 1933 - 1936 były w USA swego rodzaju ,,wielką hucpą", która nie przyniosła żadnych konkretnych korzyści. 

Czy aby na pewno ,,wojna z przestępczością", o której mowa była prawdziwą wojną, czy w ogóle ów konflikt można by tak nazywać? Ograniczając rzecz tylko do tego, co w okresie od 1933 do 1936 roku w materii ,,wysypu" działalności rozmaitych ,,przedstawicieli" zorganizowanej przestępczości miało na amerykańskiej ziemi miejsce, faktycznie należałoby stwierdzić, że w pewnym sensie była to wojna, lecz wojna przez małe ,,w" - pojedynek, w którym Hoover nie chciał, aby ktokolwiek poza FBI ścigał ,,jego" złoczyńców z prowincji. Takich spraw FBI miał całą masę: od Johna Dillingera, przez Machine Gun Kelly'ego a skończywszy na Baby Face Nelsonie i bodaj najsłynniejszej parze kryminalistów w dziejach zorganizowanej metodycznej przestępczości w USA, jak i na świecie. A byli to Bonnie i Clyde, i to przy ich specyficznej historii, przez popkulturę przekłamanej, wręcz mocno podkoloryzowanej, warto zatrzymać się na dłużej, i opisać to jacy byli naprawdę. 

Żaden z przestępców Wielkiego Kryzysu nie tkwi w świadomości Ameryki mocniej niż Bonnie & Clyde - dzięki filmowi z 1967 roku (kinowe adaptacje duetu przedstawia w fizycznej formie prawa część powyższej fotografii; po lewej jej stronie zaś, znajduje się klasyczne ujęcie prawdziwej dwójki kochanków o tak znanej kryminalnej naturze), który przedstawiał Clyde'a jako seksualnie ambiwalentnego niedojrzałego mężczyznę, próbującego poradzić sobie z piękną, ognistą Bonnie. Choć zabawni, filmowi Bonnie i Clyde byli wymysłem scenarzysty, celuloidowym peanem sławiącym młodzieńczą rebelię i sprzeciw wobec władzy autorytarnej, wpisującym się w atmosferę lat sześćdziesiątych, Bohaterowie filmu, cóż, prawdę powiedziawszy mieli niewiele wspólnego ze swoimi rzeczywistymi odpowiednikami - leniwymi łazęgami, którzy zamordowali kilkanaście niewinnych osób podczas i pomiędzy napadami. 

Prawdziwi Clyde Barrow i Bonnie Parker nie byli ani rebeliantami, ani filozofami. Próżny i niepewny siebie Clyde, złodziej z Dallas, lubił się mizdrzyć; jeden z jego znajomych twierdził, że Clyde był często gwałcony w więzieniu i zrobiłby wszystko, byle tam nie wracać. Bonnie, znudzona kelnerka ze skłonnością do egzaltacji, po nieudanym małżeństwie widziała w Clydzie bilet, który umożliwi jej ucieczkę od nudnego życia. Działalność przestępcza stanowiła dla duetu rodzaj zabawy; widać to na zdjęciach, które robili sobie nawzajem, pozując z wielkimi pistoletami, grubymi cygarami, przy porządnych samochodach. W swoich czasach byli traktowani z pogardą. Ktoś nazwał ich kiedyś ,,parą złodziei samochodowych okradających podrzędne stacje benzynowe'' i miał rację, ponieważ ówcześni kasiarze weterani zgarniali 50 000 dolarów z jednego napadu na bank, podczas gdy największy łup Bonnie i Clyde'a wynosił zaledwie  3800 dolarów. Okradli znacznie więcej stacji benzynowych i sklepów niż banków. Clyde poznał Bonnie Parker któregoś styczniowego wieczoru 1930 roku, kiedy pojawił się w domu w zachodniej części Dallas, gdzie opiekowała się dzieckiem.Ta obdarzona temperamentem i skłonnościami do melodramatycznych zachowań dziewczyna od razu zbzikowała na punkcie Clyde'a i jego ,,przygód z prawem''.

Momentem, kiedy Bonnie na dobre dołączyła do Clyde'a, był sobotni wieczór 6 sierpnia 1932 roku, kiedy to wspólnik Clyde'a Raymond Hamilton wyprowadził Bonnie z domu jej matki do Clyde'a, przy którym pozostała do końca życia. Jako złodzieje, praktycznie rzecz biorąc podrzędni przestępcy, prowadzili oni raczej koczowniczy, niezharmonizowany tryb życia. Ich wędrówki nie miały celu ani planu. Po prostu jeździli od stanu do stanu, rabując tu stację benzynową, tam sklep, a czasami nawet bank, kiedy dotkliwie brakowało im gotówki. Opowieść o ich losach jest ciągiem oderwanych od siebie epizodów, bez żadnej linii przewodniej. Ale tak właśnie żyli, przemieszczając się po obszarze obejmującym Minesotę, Missisipi, Kolorado I Nowy Meksyk, rzadko zostając na dłużej w jednym miejscu. W przeciwieństwie do Johna Dillingera, czy Pretty Boy Floyda, Bonnie i Clyde nie starali się zapewnić sobie stałej bazy aż do ostatnich tygodni życia. Namiastką domu była dla nich opuszczona stodoła na przedmieściach Grand Prairie nieopodal Dallas. W miarę jak rosła ich zła sława, coraz częściej żyli w samochodzie pełnym broni, tablic rejestracyjnych i opakowań po jedzeniu. Przestali się kąpać i w ogóle przestrzegać nawet granicznych zasad higieny. Nosili brudne ubrania, cuchnęli. 

Bonnie i Clyde, faktycznie, mieli aspiracje aby być wielkimi, aby wiązać z większymi, rozsławionymi zbiorowościami gangsterów nadzieje na sukces w branży i drodze życia, jaką obrali. Ich zła sława w zasadzie obejmowała tylko Dallas, gdzie pojawiali się na pierwszych stronach gazet. Poza Teksasem byli praktycznie nieznani. Ich marzenia prysły wraz z ich tragiczną śmiercią, którą sami sobie zgotowali. Zginęli 23 maja 1934 roku w policyjnej zasadzce, podczas której zostali zastrzeleni. Bonnie, ważąca około 45-48 kg, mająca półtora metra wzrostu, trafiona została ponad pięćdziesięcioma kulami. Clyde’a, ważącego około 70kg, mierzącego 174 cm wzrostu, z którym kontrastowały jego dziecięcy rysy twarzy, dosięgło dwadzieścia siedem pocisków. W nadwoziu auta doliczono się stu siedmiu przestrzelin.

(Źródła informacji: https://pl.wikipedia...Bonnie_i_Clyde; "Wrogowie Publiczni", Burrough Bryan, Wyd. Prószyński i S-ka, Warszawa 2009)

* Dla wprowadzenia ułatwienia, Biuro Śledcze Stanów Zjednoczonych, określiłem w artykule jako FBI, gdyż do formy tej Organizacji przekształciło się ono w 1935 roku.

Metody komunikacji współczesnego społeczeństwa bardzo różnią się od tych stosowanych jeszcze kilkadziesiąt lat temu, a wraz z ich ciągłym rozwojem, ewoluują również sposoby, w jakie ewoluują opowieści i przekazy ludowe. Oznacza to, że nie jest niczym niezwykłym, że pochodzenie opowieści o duchach zmienia się znacznie szybciej niż w przypadku tradycyjnego opowiadania, a to oznacza, że ​​nawiedzenia nie zawsze kończą się tak, jak mogło mieć to miejsce wcześniej.

                                  [attachment=8521:8721932149_37c383654d_b-1024x678.jpg]

                                  fot/domena publiczna

W refleksjach na temat „This House is Haunted” Guy Lyon Playfair (2007) zauważa, że ​​liczba przypadków poltergeistów wydaje się spadać. To powiedziawszy, Playfair prawdopodobnie nie myślał o tym, co by się stało, gdyby poltergeist miał konto i był obserwowany w mediach społecznościowych. Pomimo rzadkości przypadków poltergeistów istnieją takie podmioty, które z pewnością dominują w mediach społecznościowych w Wielkiej Brytanii, mają fanów ("wiesz kim jesteś") i po drodze łamią kilka klasycznych „zasad”.

Na przykład Czarny Mnich z Pontefract przekształcił się z istoty, która terroryzowała rodzinę w latach '70 a następnie zniknęła, w sztuczkę turystyczną, która wydaje się występować na żądanie kilka razy w tygodniu dla uczestników grup poszukujących duchów.

Ale ze wszystkich poltergeistów z Wielkiej Brytanii obecnych w Internecie, ten, który podobno terroryzuje odwiedzających Greyfriars Kirkyard w Edynburgu, jest najbardziej obeznany w mediach społecznościowych, a przynajmniej tak się wydaje.

Popularność poltergeista Mackenzie'go można częściowo przypisać twitterowemu kontu wycieczkowemu (przemilczę nazwę), które prowadzi spacery z duchami w Edynburgu. Ich tweety prezentują światu stale rosnącą kolekcję zdjęć posiniaczonego, wzburzonego i zakrwawionego ludzkiego ciała.

Mówi się, że rany są dziełem sił nadprzyrodzonych, które obudziły się w 1998 roku, gdy szukający schronienia bezdomny mężczyzna włamał się do grobowca Sir George'a MacKenzie w Greyfriars Kirkyard. Każdy, kto choć trochę zna sprawę z tego nawiedzenia, będzie wiedział, że podobno mężczyzna wpadł przez podłogę do tajnej komory grobowej, wypuszczając z ciemności coś złowrogiego.

Reszta - jak mówią - to historia.

Z pewnością nawiedzenie Greyfriars Kirkyard przez MacKenzie poltergeist jest niesławne ze względu na swoje historyczne powiązania z więzieniem Covenanters’ prison, które znajduje się około siedemdziesięciu stóp od samego grobu MacKenziego.

Po buncie przeciwko Karolowi II przez Przymierze szkockich protestantów w 1600 roku MacKenzie (który był adwokatem króla) otrzymał zadanie dawania przykładu tym, którzy sprzeciwili się koronie za to, co uważali za prześladowania religijne. Zostali uwięzieni w przerażających warunkach na obszarze, który jest teraz częścią samego Kirkyard, i tam spotkał ich straszliwy koniec życia.

Każdego roku ludzie odwiedzają Greyfriars, aby wziąć udział w jednej z wielu wycieczek z duchami i zobaczyć, czy zostaną zaatakowani przez nie lub będą świadkami nadprzyrodzonej aktywności w więzieniu Przymierza lub wokół Czarnego Mauzoleum. Jeśli są jednymi z tych szczęśliwców (a szanse wydają się przemawiać na ich korzyść), zdjęcie ich pozbawionego twarzy, ale rannego ciała zostanie wysłane na Twittera, aby wszyscy mogli go zobaczyć.

Jednak pod powierzchnią tego trwającego dekadę aktywnego nawiedzenia jest więcej pytań niż odpowiedzi.

BUDZENIE DUCHA

Próba ustalenia pochodzenia poltergeista MacKenzie'go jest trudniejsza niż można by się spodziewać. Na przykład niektóre z najwcześniejszych relacji prasowych o nawiedzeniu w Kirkyard nie wspominają o włamaniu z 1998 roku.

W rzeczywistości pierwsza wzmianka w mediach o nawiedzeniu pochodzi z 1999 roku i stwierdza, że ​​badacze zjawisk paranormalnych wierzyli, że duch MacKenzie jest prawdopodobnie dręczony, ponieważ został pochowany „tuż obok starego więzienia Covenanters” (Duffy, 2001).

To raczej inna historia niż ta, którą opowiadają dziś przewodnicy wycieczek. W swojej książce o MacKenzie Poltergeist, zatytułowanej „The Ghost That Haunted Itself”, założyciel City of the Dead, Jan Andrew-Henderson (2001), przedstawia niemal fikcyjnie brzmiącą relację z rzekomego włamania w 1998 roku. Polega ona na tym, że niewinny przechodzień wyprowadza psa, który wkrótce ucieka w przerażeniu, gdy bezdomny "Tomb Rider" wyskakuje z grobowca z wrzaskiem.

Inni przewodnicy mają swoje własne wersje tej opowieści. Na przykład podczas wywiadu w odcinku podcastu MonsterTalk z 2018 r. Fred Fogarty (od ponad dekady przewodnik wycieczek po Kirkyard) mówi współgospodarzom Blake’owi Smithowi i dr Karen Stollznow, że tamtejszy ogrodnik przeprowadził swoje śledztwo.

Fogarty opisuje, w jaki sposób dozorca imieniem Graham został zmuszony do zbadania „głośnego odgłosu trzaskania dochodzącego z legendarnego grobowca George'a Bloody MacKenzie”, a w wywiadzie twierdzi, że tenże ogrodnik spotkał samego Grahama (Smith & Stollznow, 2018).

                                               [attachment=8522:19398083511_4316afd193_k-1024x686.jpg]

                                               fot/Loren Kerns

To właśnie ten odcinek MonsterTalk zainspirował wielu do zbadania historii stojącej za MacKenzie Poltergeist. Mieszkająca w Edynburgu Sandra Brindley również współpracowała przy badaniach nad historią pochodzenia i odkryła, że ​​chociaż kościół w Greyfriars znajduje się pod opieką Kościoła Szkocji, sam Kirkyard jest utrzymywany przez radę Edynburga.

Brindley był w stanie ustalić, że rada Edynburga nigdy nie zatrudniała nikogo do pracy w Kirkyard na noc i że żaden dozorca pracujący w Kirkyard nie byłby tam w nocy, ponieważ tego rodzaju prace są zwykle wykonywane w ciągu dnia.

To nie jedyna niespójność z historią pochodzenia tego poltergeista. W „The Ghost That Haunts Itself” Andrew-Henderson (2001) twierdzi, że poltergeist po raz pierwszy ujawnił swoją obecność w 1999 roku, kiedy kobieta zaglądająca do grobowca została powalona podmuchem lodowatego powietrza na twarz.

Relacje prasowe o upiornych wydarzeniach sugerują inną dziwną historię, a jeden artykuł twierdzi, że „prawie 100 incydentów w ciągu ostatnich 50 lat… wskazuje na obecność MacKenziego” (Daily Record, 1999).

Nowe nawiedzenie wywołane rzekomym włamaniem, czy coś, co działa już od dziesięcioleci? To zależy, kogo zapytać, bo znalezienie zapisu o włamaniu do grobowca w 1998 roku jest trudne. Wydaje się dziwne, że taka rzecz nie zostałaby zgłoszona i nie została gdzieś odnotowana, kiedy zaledwie trzy lata później dwóch nastoletnich chłopców wywołało skandal i trafiło na międzynarodowe nagłówki gazet, robiąc dokładnie to samo.

W 2003 roku Sonny Devlin miał zaledwie 17, a jego przyjaciel miał 15 lat, kiedy włamali się do grobowca George'a MacKenziego i użyli scyzoryka, by odciąć głowę zwłokom MacKenziego.

Inny nastolatek, który był obecny podczas tego zdarzenia, zeznał w sądzie jako świadek, że para jego kolegów wykorzystała następnie odciętą głowę jako kukiełkę, wkładając rękę w szyję, oraz rzucała nią jak piłką. Zostali oni jako pierwsi od 100 lat postawieni przed sądem za „naruszenie grobu” – starego prawa dotyczącego grabieży grobów.Prawnie groziło im pozbawienie wolności, ale zamiast tego zostali zwolnieni na okres próbny.

Całego skandalu, który towarzyszył incydentowi z 2003 roku, nie było w przypadku rzekomego incydentu w 1998 roku. To, wraz z brakiem dostępnych dowodów, wydaje się sugerować, że to zdarzenie prawdopodobnie w ogóle się nie wydarzyło. A jeśli tak, to tylko zeznania naocznych świadków, na których można polegać, nie są wystarczająco dokładne.

DUCH HISTORII

Historie o duchach tradycyjnie mają u podstaw lekcje moralności, a duchy zawsze były przydatne dla społeczeństw, które nawiedzają. Karzą ludzi zza grobu, rozgrzeszają niesłusznie oskarżonych, wskazują na ukryty rodzinny skarb, ostrzegają żywych przed nadchodzącą zagładą… ale duch George'a MacKenziego to tylko grająca na katarynce małpka, której rączka jest na co dzień kręcona przez przewodników wycieczek.

                                                      [attachment=8523:doomed-scrooge.jpg]

                                                      fot/domena publiczna. Duch Jacob'a Marley'a odwiedzający Scrooge'a z ostrzeżeniem.

Historia ducha George'a MacKenzie była opowieścią o duchu zaniepokojonym tym, co zrobił w swoim życiu. Mężczyzna pochowany tak blisko miejsca, w którym uwięził tych, którzy byli maltretowani i zabici, że jego dusza w ogóle nie jest w stanie spocząć w spokoju.

To ostrzeżenie dla nas wszystkich, że nasze złe postępowanie w końcu nas wszystkich dopadnie. Teraz jest to opowieść o czymś niemal nieludzkim, wyrwanym ze snu przez człowieka często określanego mianem „włóczęgi”. Nie mówi się nam o tym, co społeczeństwo wyrządziło krzywdę człowiekowi, który szukał schronienia we wszystkich takich miejscach, ale o tym, co rzekomo zrobił biednemu staremu George'owi MacKenzie.

KTO PIERWSZY, TEN LEPSZY

Kiedy nawiedzenie staje się sensacją, musi nadal dostarczać angażujące treści. Oznacza to, że to, co wcześniej było zgrabnie opakowaną historią, można byłoby opowiedzieć nowym widzom. Staje się więc rozległym gobelinem, który jest tkany na naszych oczach i musi być ciągle wymyślany na nowo i dodawany.

Utrzymanie historii w oczach opinii publicznej wymaga dzielenia się nowymi wydarzeniami, co oznacza, że ​​ci, którzy promują jakiekolwiek nawiedzenie, są prawdopodobnie podatni na postrzeganie nawet najbardziej nieciekawych wydarzeń jako mających znaczenie. Nawiedzenie staje się rodzajem samospełniającej się przepowiedni z każdym odwiedzającym, każdym płacącym klientem na wycieczce duchów, przyczyniając się do narracji o nawiedzeniu MacKenzie Poltergeist, ponieważ „poczuli trochę zimno”, a czuli trochę zimna, ponieważ powiedział im przewodnik, że tak czuć się mogą.

Moc, jaką mają narratorzy oprowadzający "spacery duchów", nie powinna być ignorowana, jeśli chodzi o badanie tego, co naprawdę się dzieje gdy ludzie wydają się być atakowani przez poltergeista Mackenzie'go.

Nie jest nierozsądne zasugerowanie, że mówienie odwiedzającym Kirkyard o tym, co stało się z innymi ludźmi i czego powinni się spodziewać, prawdopodobnie sprawi, że spodziewają się, że coś właśnie im się stanie. Może to nawet wpłynąć na sposób, w jaki interpretują zwyczajne zdarzenia, których nie uznaliby za paranormalne w żadnej innej sytuacji lub miejscu.

Fred Fogarty nie jest jednak tak przekonany do takich twierdzeń. Podczas wywiadu z MonsterTalk wyjaśnił dr Stollznowowi, że strona internetowa firmy turystycznej, literatura, a nawet scenariusz rozpoczęcia trasy zawierają ostrzeżenie o tym, jakiego rodzaju rzeczy mogą doświadczyć klienci, niezależnie od tego, w co osobiście wierzą. i że "wycieczki mogą powodować prawdziwy stres psychiczny".

Chwilę później Fogarty wycofuje się, mówiąc „można powiedzieć, że to psychosomatyczne, cóż, to możliwe, ale to nie ja to sugeruję, to nie moc sugestii, w każdym razie nie ode mnie. W naszej literaturze z tras turystycznych nie ma nic, co zachęcałoby do czegoś takiego”.

To, że literatura i scenariusz zwiedzania zawierają coś opisanego jako ostrzeżenie, daje pewne powody do niepokoju, głównie dlatego, że nie wiadomo, jak otwarci na sugestie będą klienci biorący udział w wycieczce. Badania wykazały, że ludzie z wcześniej istniejącymi przekonaniami paranormalnymi wydają się być „bardziej podatni na sugestię niż Niewierzący” (Wiseman i in., 2003).

Wiem, że niektórzy powiedzieliby, że nie warto badać pochodzenia opowieści o duchach, takich jak ta o poltergeiście MacKenzie'go, ale myślę, że zasługuje na przyjrzenie się temu, gdyż ci, którzy je promują, twierdzą, że ludzie są regularnie ranni.

To właśnie zamienia historię o duchach w aktywną sprawę, a aktywne sprawy powinny być badane.

Tak więc można uczciwie powiedzieć, że zmarli nie mogą spoczywać w spokoju w Greyfriars Kirkyard, prawie na pewno jest to spowodowane ludźmi, którzy przychodzą tu, bo chcą być podrapani przez niewidzialne ręce i tymi, którzy snują długie opowieści o widmach, a nie z powodu czegoś o nadprzyrodzonym pochodzeniu .

Autor: Staniq

Kopiowanie tylko po uprzednim pozwoleniu.

Ta ściśle tajna taśma KGB wyszła na jaw, gdy rzekomo grupa filmowców i producentów zapłaciła 10 000 dolarów za materiał filmowy o UFO i oznaczyła go jako „Tajne akta UFO KGB”.

[attachment=9057:russaufo.jpg]  [attachment=9058:russaufo3.jpg]  [attachment=9059:russiaufo2.jpg]

fot/domena publiczna/fragmenty filmu

Film ten rozgrywa się w Sverdlovsku, w Rosji (dawniej Jekaterynburg) w marcu 1969 roku. Na nagraniu KGB widać wojsko i naukowców reagujących na upadek UFO. W wyniku tego upadku UFO, które spadło z nieba utknęło prawie w połowie w ziemi pod pewnym kątem.

Wraz z filmem sprzedano wiele dokumentów, a nie tylko same puszki z filmem. Oglądając nagranie, można wyraźnie dostrzec jego autentyczność. Żołnierze są ubrani zgodnie z tamtymi czasami, a używane pojazdy to ten sam model, który był w użyciu w KGB w tamtym okresie.

Jak to zwykle bywa w przypadku obserwacji UFO i istot pozaziemskich, wielu ludzi stara się obalić tezę, że nagranie to było po prostu oszustwem. Niemniej jednak, to nagranie jest zbyt realistyczne, aby mogło zostać stworzone przez amatorskiego filmowca.

Jeśli to rzeczywiście jest oszustwo, to na jego produkcję zostało wydane sporo pieniędzy, a także przeprowadzono dokładne badania na temat KGB przed jego realizacją. Dlatego, dopóki ktoś nie przedstawi materiałów zza kulis lub innych konkretnych dowodów, nie mamy nic innego do zrobienia, jak tylko wierzyć, że to prawdziwy upadek UFO w Rosji, który został zatuszowany, aż skorumpowany urzędnik postanowił ujawnić prawdę.

Prawdziwy dowód znajduje się jednak w samym nagraniu. Rozpoczyna się od momentu, gdy wojsko udaje się na miejsce katastrofy w zaśnieżonym lesie. Gdyby to było fałszywe wideo stworzone przez ekipę filmową, na miejscu byłoby znacznie więcej śladów stóp i śladów pojazdów, niż te, które można zauważyć podczas wchodzenia na teren.

Niestety nie pokazano, jak wydobywają statek kosmiczny, ale tylko to, jak usuwają drzewo i metalowe szczątki. W dokumentach dołączonych do filmu udokumentowano również obecność organicznego stworzenia wewnątrz statku kosmicznego. Stwierdzono także, że to istota została poddana sekcji zwłok, a następnie zniszczona.

Poniższy materiał filmowy jest dla tych, którzy dopuszczają istnienie cywilizacji pozaziemskich, jak i dla tych, którzy są sceptyczni.

                          https://alien-ufo-re...crash_video.mp4

Autor: Staniq

Kopiowanie i publikacja w innych serwisach tylko po uzyskaniu pozwolenia.